Mimetic Disillusion: Eugene O'Neill, Tennessee Williams, and U.S. Dramatic Realism

سرخوردگی تقلیدی تاریخ درام مدرن ایالات متحده را مورد ارزیابی مجدد قرار می دهد و نشان می دهد که در اواسط قرن به سمت یک پساساختارگرای \"سرخوردگی از تقلید\" یا تقلید تبدیل شد.

این جلد بر دو نویسنده اصلی دهه‌های 1930 و 1940 متمرکز است - یوجین اونیل و تنسی ویلیامز - یکی که دوران نویسندگی‌اش تازه به پایان رسیده بود و دیگری که کارش تازه شروع شده بود. در خوانش‌های جدید آثار اصلی خود از این دوره، سفر روز طولانی به شب، آدم یخی می‌آید، مجرد شیشه‌ای، و اتوموبیلی به نام هوس، فلش با نوشته های ژاک دریدا، پل دو من و میشل فوکو و دیگران ارتباط برقرار می کند و پساساختارگرایی را در پرتو نویسندگان مدرنی مانند برتولت برشت، آنتونین آرتو و والتر بنیامین مورد بحث قرار می دهد. . فلش این بحث را به آثار دو نمایشنامه نویس معاصر، آدرین کندی و تونی کوشنر نیز تعمیم می دهد. هدف از سرخوردگی تقلیدی رد خوانش‌های «تقلیدی» و «واقع‌گرایانه» نیست، بلکه کشف پیچیدگی‌های غنی این دو ایده و ثمره ارتباط مداوم آنها با تئاتر ایالات متحده است.
 

Mimetic Disillusion reevaluates the history of modern U.S. drama, showing that at mid-century it turned in the direction of a poststructuralist "disillusionment with mimesis" or mimicry.

This volume focuses on two major writers of the 1930s and 1940s--Eugene O'Neill and Tennessee Williams--one whose writing career was just ending and the other whose career was just beginning. In new readings of their major works from this period, Long Day's Journey into Night, The Iceman Cometh, The Glass Menagerie, and A Streetcar Named Desire, Fleche develops connections to the writings of Jacques Derrida, Paul de Man, and Michel Foucault, among others, and discusses poststructuralism in the light of modern writers such as Bertolt Brecht, Antonin Artaud, and Walter Benjamin. Fleche also extends this discussion to the work of two contemporary playwrights, Adrienne Kennedy and Tony Kushner. The aim of Mimetic Disillusion is not to reject "mimetic" and "realistic" readings but to explore the rich complexities of these two ideas and the fruit of their ongoing relevance to U.S. theatre.