Milton and the Rise of Russian Satanism

هیچ شیطان اروپایی نمی تواند به اندازه شیطان میلتون ادعای ارتباط سیاسی طولانی یا سیاسی با فرهنگ روسیه کند. شاعران روسی قبل از شنیدن نام دانته، مارلو، تاسو یا شیاطین دوران باروک با او آشنا شدند. این ممکن است توضیح دهد که چرا تأثیر میلتون به شدت توسط روس ها احساس می شد، به ویژه در دوران رمانتیک. در این، اولین مطالعه به هر زبانی در مورد پذیرش میلتون در روسیه، این تأثیر به ترجمه اولیه بهشت گمشده که توسط والنتین باس در بایگانی مسکو کشف شد، ردیابی می شود.

بریتانیایی. رادیکال‌هایی که ادعا می‌کردند میلتون خود از حزب شیطان است، به استثنای بایرون و تام مور، پوشکین و معاصران او را به سختی می‌شناختند. شیطان پرستی ادبی روسی، اگرچه برگرفته از میلتون بود، اما ویژگی‌های خاص خود را ایجاد کرد که سانسورگران تزاری آن را از نظر اخلاقی خراب‌کننده می‌دانستند.

گروهی درخشان از شاعران از ژوکوفسکی تا لرمانتوف برخی از نقاب‌های مدرن بسیاری را به رانده‌شده میلتون از بهشت ​​بخشید. در اواخر قرن نوزدهم، اینها الهام‌بخش نقاشی‌ها و مجسمه‌های نگران‌کننده میخائیل وروبل بودند که مانند لرمنتوف، شیفته شیطان بود.

در آن زمان شیطان گوته، شیطان گوته، میلتون را تحت‌تاثیر قرار داده بود، اما گوته این کار را نکرد. با همان اقتدار سیاسی از سال 1917 جان سالم به در برد. باس با توصیف اتفاقاتی که برای شیطان میلتون پس از اکتبر 1917 رخ داد، پایان می‌دهد، زمانی که ارتباطش با انقلاب انگلیس به او برتری را داد. رقیب آلمانی‌اش فاقد آن بود. شورشی، او را از کنار کمونیست های چپ رد کرد که همچنان بهشت گمشده و بهشت بازیابی شده را به عنوان تبلیغات مسیحی می دانستند. با وجود چنین حملاتی، شیطان میلتون در زمان برژنف دوباره ظاهر شد تا از تایید آموزشی شوروی به عنوان یک ضد امپریالیست و \"مظهر عشق به آزادی\" برخوردار شود. دوباره تحت گلاسنوست و پرسترویکا. اما هیچ شخصیت ادبی به اندازه شیطان میلتون که توانست هم قهرمان شاعران رمانتیک و هم برای منتقدان مارکسیست باشد، چنین تغییراتی را به طرز چشمگیری منعکس نکرده است.

No European Devil can claim so long or so political a connection with Russian culture as Milton's Satan. Russian poets came to know him before they heard of Dante, Marlowe, Tasso, or of the devils of the Baroque era. This may explain why Milton's influence was so intensely felt by the Russians, especially during the Romantic age. In this, the first study in any language of Milton's reception in Russia, that influence is traced to an early translation of Paradise Lost uncovered by Valentin Boss in the Moscow archives.

British radicals who professed to believe that Milton himself was of the Devil's party were, with the notable exception of Byron and Tom Moore, hardly known by Pushkin and his contemporaries. Russian literary Satanism, although derived from Milton, thus developed its own characteristics which tsarist censors considered morally subversive.

A brilliant pleiade of poets from Zhukovsky to Lermontov gave Milton's outcast from Heaven some of his many modern masks. Towards the end of the nineteenth century these inspired the alarming paintings and sculptures of Mikhail Vrubel who, like Lermentov, was obsessed by the demonic.

In cultural influence Goethe's Devil had by then eclipsed Milton's, but Goethe's did not survive 1917 with the same political authority. Boss concludes with a description of what happened to Milton's Satan after October 1917, when his connection with the English Revolution gave him an edge his German rival lacked.

Lunacharsky, Lenin's Commissar for Education, who admired Milton's Arch-rebel, steered him past Left-wing Communists who continued to regard Paradise Lost and Paradise Regained as Christian propaganda. Despite such attacks, Milton's Satan resurfaced under Brezhnev to bask in Soviet pedagogic approval as an Anti-Imperialist and 'the embodiment of love of freedom.'

Russian notions of good and evil changed before the Revolution and will change again under glasnost' and perestroika. But no literary character has reflected such changes more dramatically than Milton's Satan, who managed to be both a hero to Romantic poets and Marxist critics.