Milton, Evil and Literary History

Milton, Evil and Literary History به روش‌هایی می‌پردازد که ما تاریخ ادبی را بر اساس تصاویر کاملاً مشخصی از رشد، توسعه، پیشرفت، شکوفایی و جانشینی می‌خوانیم. نیکی همیشه با زندگی در حال گسترش، خلقت، تولید و ثمربخشی همسو بوده است، در حالی که شر با زندگی بی اثر، غیرمرتبط، ایستا و راکد همراه است. این انجمن‌ها همچنین پایه‌ای تمایز بین مفاهیم خوب و بد سرمایه‌داری هستند، جایی که مبادله خوب عاملان را قادر می‌سازد تا پتانسیل زندگی خود را افزایش دهند و با شرارت‌های یک سیستم سرمایه‌داری که بدون هیچ اشاره‌ای به زندگی یا روح در گردش است، در تضاد است. چنین تصاویری از یک اقتصاد شبح‌آلود و تکنیکی که از منشأ متحرک جدا شده است، هم برای الهیات و شعر میلتون و هم برای نظریه‌های تاریخ ادبی که میلتون از طریق آنها خوانده می‌شود، مرکزی هستند. شعر میلتون که به عنوان پیش درآمدی رادیکال برای رمانتیسیسم در نظر گرفته می شود، ظاهراً مستلزم رهایی محتوای روحانی رادیکال او از قید و بندهای ارتدوکسی است. این کتاب استدلال می‌کند که این تصویر ادبی و تاریخی رهاسازی روح رادیکال یک متن از وزن مرده سنت دریافت‌شده، دوکسای غالب تاریخ‌گرایی است و ضد خوانش میلتون باید آن را زیر سؤال ببرد.

Milton, Evil and Literary History addresses the ways in which we read literary history according to quite specific images of growth, development, progression, flourishing and succession.  Goodness has always been aligned with a life of expansion, creation, production and fruition, while evil is associated with the inert, non-relational, static and stagnant.  These associations have also underpinned a distinction between good and evil notions of capitalism, where good exchange enables agents to enhance their living potential and is contrasted with the evils of a capitalist system that circulates without any reference to life or spirit.  Such images of a ghostly and technical economy divorced from animating origin are both central to Milton's theology and poetry and to the theories of literary history through which Milton is read.  Regarded as a radical precursor to Romanticism, Milton's poetry supposedly requires the release of his radical spiritual content from the fetters of received orthodoxy.   This literary and historical imagery of releasing the radical spirit of a text from the dead weight of received tradition is, this book argues, the dominant doxa of historicism and one which a counter-reading of Milton ought to question.