Military Interventions, War Crimes, and Protecting Civilians

جنایت جنگی اثرات مخربی بر قربانیان و مجرمان دارد و اهداف سیاسی و نظامی گسترده‌تری را به خطر می‌اندازد. به نظر می رسد حمایت از غیرنظامیان، یکی از اساسی ترین هنجارهای قوانین جنگ، علیرغم توافق جهانی تقریباً جهانی، ضعیف شده است. این کتاب با استفاده از بینش های نظریه سازمانی به دنبال درک فرآیند بین اجتماعی شدن نظامی و مشارکت واحد در جنایات جنگی است. چگونه نظامیان سربازان خود را در قوانین جنگ آموزش می دهند؟ آنها چگونه رعایت این قوانین را اجرا می کنند؟ نویسنده با استناد به شواهدی از جنگ کره، وضعیت اضطراری مالایا، و مأموریت حافظ صلح کانادا در سومالی، متوجه می‌شود که تلاش‌های نظامی برای آموزش سربازان در مورد قوانین جنگ ضعیف است و رهبری اغلب سیگنال‌های متفاوتی درباره اهمیت رعایت این قوانین ارسال می‌کند. با این حال، واحدهایی که خرده‌فرهنگ‌هایی را توسعه دادند که این قوانین را پذیرفته بودند و رهبری قوی داشتند، نسبت به واحدهایی که دارای نظم و انضباط ضعیف یا هنجارهای ضدفرهنگی بودند، به احتمال بیشتری از آنها پیروی کردند.

War crimes have devastating effects on victims and perpetrators and endanger broader political and military goals. The protection of civilians, one of the most fundamental norms in the laws of war, appears to have weakened despite almost universal international agreement. Using insights from organizational theory, this book seeks to understand the process between military socialization and unit participation in war crimes. How do militaries train their soldiers in the laws of war? How do they enforce compliance with these laws? Drawing on evidence from the Korean War, the Malayan Emergency, and the Canadian peacekeeping mission in Somalia, the author discovers that military efforts to train soldiers about the laws of war are poor and leadership often sent mixed signals about the importance of compliance. However, units that developed subcultures that embraced these laws and had strong leadership were more likely to comply than those with weak discipline or countercultural norms.