Methods of Hybridoma Formation

افراد غیرمستقیم اغلب تحقیقات آزمایشگاهی مدرن را مبتنی بر مجموعه بی‌پایانی از فن‌آوری‌های پیچیده می‌دانند که قابلیت‌های پیچیده آنها به اندازه خلاقیت و خلاقیت دانشمندانی که آنها را به کار می‌گیرند برای نتیجه هر پروژه مهم است. دانشمندان گاهی ممکن است با این دیدگاه موافق باشند تا زمانی که با یافته‌های غیرمنتظره‌ای مواجه شوند که نیازمند رویکردهای جدید است و متوجه شوند که \"ابزارهای پیچیده\" دیروز \"ابزارهای بی‌نقص\" امروزی هستند. وضعیت فعلی روش های علمی ما همچنین به عنوان انگیزه ای برای توسعه بیشتر فناوری عمل می کند که ما را برای مرحله بعدی پیشرفت آماده می کند. ایمونولوژیست ها در اواخر دهه 1970 با چنین بحران های تکنولوژیکی مواجه شدند، زمانی که در نهایت مجبور شدند اعتراف کنند که آنتی بادی های پلی کلونال، اگرچه معرف های کاملا حساس هستند، اما برای پاسخ به بسیاری از سوالاتی که در آن زمان با ویروس شناسان و بیولوژیست های تومور مواجه بودند، کافی نیستند. پاسخ به نیاز به ویژگی خاص با توسعه فناوری آنتی بادی مونوکلونال آمد. در ده سال گذشته پیشرفت های قابل توجهی در تکنیک های آنتی بادی مونوکلونال صورت گرفته است. امروزه این معرف‌ها بسیار تطبیق‌پذیرتر از ابتدا هستند و می‌توانند برای طیف وسیعی از مشکلات استفاده شوند. با این حال، اکثر کارگرانی که از این آنتی‌بادی‌ها استفاده می‌کنند متقاعد شده‌اند که پتانسیل آنها به پایان نرسیده است، و حداقل در برخی زمینه‌ها ما در حال حاضر در مراحل اولیه یادگیری نحوه استفاده صحیح از آنها هستیم.

Laymen often consider modern laboratory research to be based on an endless array of sophisticated technologies whose complex capabilities are as important to the outcome of any project as the inventiveness and creativity of the scientists who employ them. Scientists at times may share this point of view until they are con­ fronted by unexpected findings that demand new approaches, and they discover that yesterday's "sophisticated tools" are today's "blunt instruments." This experience provides a more sobering view of the current state of our scientific methods. It also serves as an impetus for the further development of technology that prepares us for the next stage of advance. Immunologists were confronted by such a technological crises in the late 1970s when they finally were forced to admit that poly­ clonal antibodies, although quite sensitive reagents, were not spe­ cific enough to answer many of the questions then confronting virologists and tumor biologists. The answer to the need for specific­ ity came with the development of monoclonal antibody technology. In the last ten years there have been considerable advances in monoclonal antibody techniques. Today these reagents are much more versatile than they were initially and can be applied to a broad range of problems. Still, most workers who are using these anti­ bodies are convinced that their potential is far from exhausted, and that at least in some fields we are currently in the early stages of learning how to use them properly.