Methodology of History

هیچ رشته ای به اندازه نوشتن تاریخ مورد ستایش یا انتقاد قرار نگرفته است. سیئورو ادعا کرد که تاریخ به انسان می آموزد که چگونه زندگی کند. آریس توتل نام علم را انکار کرد و شعر را حکمت برتر تلقی کرد. در زمان‌های مختلف، تاریخ در سلسله‌مراتب علوم به‌عنوان مقامی فرمان‌دهنده یا تحقیرآمیز تعیین شده است. امروزه می‌توان دقت و پیچیدگی روزافزون روش‌های مورد استفاده توسط historia:ns را تحسین کرد. از سوی دیگر، تاریخ جنگ پونزی توسیدیدس هنوز به عنوان الگوی ایده آل برای بازسازی گذشته تاریخی عمل می کند. حتی کسانی که امکان بازسازی عینی گذشته را انکار می‌کنند، خودشان دوست دارند که توسط مورخان ثبت شوند، چه «به‌طور عینی» یا نه. بیزاری از تاریخ و ترس از حکم آن، با تکریم و هیبت برای عمل کنندگان آن، یعنی مورخان، ناسازگار نیست. بنابراین نگرش انسان به تاریخ مبهم است. بحث در مورد تاریخ همچنان ادامه دارد. مسائل بسیار متفاوتی در خطر است. با این حال، خود مورخان کمترین درگیر مبارزه هستند. به ندرت یک مورخ تصمیم می گیرد که درب مطالعه خود را باز کند و در غوغا درباره معنای تاریخ شرکت کند. او اغلب آن را به شدت می بندد و به مطالعات خود باز می گردد، غافل از این که با گذشت آن، شکاف بین کار علمی او و مخاطبان آن ممکن است بیشتر شود. مورخ از نبرد دوری نمی‌کند، او فقط میدان نبرد خود را انتخاب می‌کند.

No discipline has been more praised or more criticized than the writing of history. Cioero claimed that history teaches men how to live. Aris­ totle denied it the very name of science and regwded poetry as the higher wisdom. At various times history has been assigned a command­ ing or a demeaning statIUs in the hierarchy of sciences. Today one can admire the increasing precision and sophistication of the methods used by historia:ns. On the other hand, Thucydides' History of the PeZo­ ponesian War still serves as the ideal model of how to reconstruct the historical past. Even those who deny the possibility of an objective reconstruction of the past would themselves likie to be recorded by historians, "objectively" or not. Dislike of history and fear of its verdict are not incompatible with reverence and awe for its practitioners, the historians. So man's attitude to history is ambiguous. The controversy about history continues. Widely differing issues are at stake. Historians themselves, however, are the least engaged in the struggle. Rarely does a historian decide to open the door of his study and join in the melee about the meaning of history. More often he slams it shut and returns to his studies, oblivious of the fact that with the passage of thne the gap between his scientific work and its audience might widen. The historian does not shun the battle, he merely chooses his own battleground.