Merleau-Ponty's Poetic of the World: Philosophy and Literature (Perspectives in Continental Philosophy)

مرلوپونتی از دیرباز به عنوان یکی از مهم ترین فیلسوفان زیبایی شناسی شناخته می شود، با این حال بیشتر بحث های زیبایی شناسی او بر هنر تجسمی متمرکز است. این کتاب با توجه به تعامل گسترده مرلوپونتی با ادبیات، این تعادل را تصحیح می کند.

از پروست، مرلوپونتی مفهوم خود را از "ایده های معقول" از کلودل توسعه داد، به هم پیوستگی او از تولد و دانش به عنوان "همکار" ناسانس، از والری، «ایمپلکس» یا «حیوان کلمات» و «کیاسما دو سرنوشت» آمده است. ادبیات همچنین پرسش‌های بیان، استعاره، و حقیقت و معنای شاعرانه مرلوپونتی را برمی‌انگیزد. و شاعرانه ای از امر مرئی در رابطه اش با امر نامرئی. در نهایت، چهره‌های نظری یا «تصویراتی» که در آستانه میان فلسفه و ادبیات ظاهر می‌شوند، امکان هستی‌شناسی جدیدی را فراهم می‌کنند. آنچه در خطر است، معنای خود فلسفه و شیوه بیان آن است.

Merleau-Ponty has long been known as one of the most important philosophers of aesthetics, yet most discussions of his aesthetics focus on visual art. This book corrects that balance by turning to Merleau-Ponty's extensive engagement with literature.

From Proust, Merleau-Ponty developed his conception of “sensible ideas,” from Claudel, his conjoining of birth and knowledge as “co-naissance,” from Valéry came “implex” or the “animal of words” and the “chiasma of two destinies.” Literature also provokes the questions of expression, metaphor, and truth and the meaning of a Merleau-Pontian poetics.

The poetic of Merleau-Ponty is, the book argues, a poetic of the flesh, a poetic of mystery, and a poetic of the visible in its relation to the invisible. Ultimately, theoretical figures or “figuratives” that appear at the threshold between philosophy and literature enable the possibility of a new ontology. What is at stake is the very meaning of philosophy itself and its mode of expression.