Medieval Sovereignty

اندرو لاتام از طریق بررسی متمرکز و منظم الهیات، فیلسوفان و حقوق‌دانان قرون وسطی، چگونگی ظهور ایده‌های مربوط به اقتدار سیاسی عالی -حاکمیت- را برای اولین بار در طول دوره قرون وسطی بررسی می‌کند. نویسنده الگوی جدیدی برای درک مفهوم حاکمیت ارائه می‌کند و ریشه‌های آن را نه در اوایل دوران مدرن یا اواخر قرون وسطی مانند سایر گزارش‌ها، بلکه به قرون وسطی می‌داند.

لاتام ظهور یک مدل «دوگانگی – سلطنت‌گرا» را دنبال می‌کند که به موجب آن اقتدار عالی است. نه به پاپ بود و نه امپراتور. همچنین بین قدرت‌های موقتی و معنوی (شاهان و پاپ‌ها) تقسیم نشد. در عوض، منحصراً در اختیار پادشاه بود، که مستقیماً آن را از خدا یا (مثلاً در مورد جان پاریسی) «مردم» بدون هیچ گونه وساطت پاپ یا امپراتوری در اختیار داشت.

Through a focused and systematic examination of medieval theologians, philosophers, and jurists, Andrew Latham explores how ideas about supreme political authority―sovereignty―first emerged during the high medieval period. The author provides a new model for understanding the concept of sovereignty, and traces its roots, not to the early modern or late medieval eras as do all other accounts, but to the High Middle Ages.

This book aims first to provide an account of a pivotal episode in the historical evolution of the idea of sovereignty―the supreme authority to command, legislate, and judge―in the thirteenth century. It also aims to reconnect early modern theorists of sovereignty to the medieval intellectual tradition out of which they emerged.

Latham traces the rise of a “dualist–regnalist” model whereby supreme authority was vested neither in the pope nor the emperor; nor was it divided between coordinate temporal and spiritual powers (kings and popes). Instead, it was vested exclusively in the king, who held it directly from God or (in the case of John of Paris, for example) “the people,” without any papal or imperial mediation.