Medieval Muslim Philosophers and Intercultural Communication: Towards a Dialogical Paradigm in Education

این کتاب به بررسی آثار فیلسوفان مسلمان قرون وسطی علاقه مند به برخوردهای بین فرهنگی و میزان پذیرش اسلام نسبت به تفکرات خارجی می پردازد تا به عنوان یک الگوی گفت و گو، مبتنی بر ارتباطات بین فرهنگی، برای آموزش اسلامی و عربی عمل کند. فیلسوفانی که در این پروژه مورد مطالعه قرار گرفتند، مربیان، مربیان یا معلمانی مانند الکندی، فارابی، غزالی و اوروس بودند که مشارکت های فلسفی آنها به طور مستقیم یا غیرمستقیم باعث پیشرفت یادگیری بین فرهنگی شد.

این کتاب مثال‌هایی از نحوه تعامل هر یک از این فیلسوفان با برخوردهای بین‌فرهنگی را شرح داده و ارائه می‌کند و می‌پرسد که چگونه فلسفه‌های آنها می‌تواند در القای اخلاق و شیوه‌های بین‌فرهنگی در نظریه‌پردازی برنامه درسی نقش داشته باشد. ابتدا، آثار منتخب فیلسوفان مسلمان قرون وسطی را از منظری بین فرهنگی بررسی می کند تا یک پارادایم محاوره ای را تدوین کند که آموزش مسلمانان را آگاه و غنی می کند. دوم، آموزش بین‌فرهنگی را به‌عنوان کاتالیزوری برای هدایت تعاملات جوامع مسلمان و ساخت هویت، تشویق به انعطاف‌پذیری، تساهل، مشورت و کثرت در نظر می‌گیرد. سوم، شکاف بین سنت قرون وسطایی و تفکر مدرن را با ترویج ارتباطات بین رشته ای و ترسیم مجدد مرزهای بین فرهنگی خارج از محدوده های انضباطی پر می کند. این مطالعه نشان می‌دهد که حوزه گفت‌وگویی که ارتباط بین‌فرهنگی را هدایت می‌کند، به یک ساختار برنامه درسی محور با الکندی، یک مدل آموزشی سه‌جانبه با الفارابی، یک تجربه اقامتی با غزالی، و یک آموزش مشورتی از گزینه‌ها با آوروس تبدیل می‌شود. بنابراین، کتاب با خوانندگان علاقه مند به پتانسیل گفتگو در آموزش، ارتباطات بین فرهنگی و پژوهش اندیشه اسلامی صحبت می کند.

این کتاب که به طور اساسی شکاف بین سنت قرون وسطایی و تفکر مدرن را با ترویج ارتباطات بین رشته ای و ترسیم مجدد مرزهای بین فرهنگی خارج از محدودیت های انضباطی پر می کند، با خوانندگان علاقه مند به گفتگو بین آموزش، ارتباطات بین فرهنگی صحبت خواهد کرد. و اندیشه اسلامی.

.

This book examines the works of Medieval Muslim philosophers interested in intercultural encounters and how receptive Islam is to foreign thought, to serve as a dialogical model, grounded in intercultural communications, for Islamic and Arabic education. The philosophers studied in this project were instructors, tutors, or teachers, such as Al-Kindi, Al-Farabi, Al-Ghazali, and Averroes, whose philosophical contributions directly or indirectly advanced intercultural learning.

The book describes and provides examples of how each of these philosophers engaged with intercultural encounters, and asks how their philosophies can contribute to infusing intercultural ethics and practices into curriculum theorizing. First, it explores selected works of medieval Muslim philosophers from an intercultural perspective to formulate a dialogical paradigm that informs and enriches Muslim education. Second, it frames intercultural education as a catalyst to guide Muslim communities’ interactions and identity construction, encouraging flexibility, tolerance, deliberation, and plurality. Third, it bridges the gap between medieval tradition and modern thought by promoting interdisciplinary connections and redrawing intercultural boundaries outside disciplinary limits. This study demonstrates that the dialogical domain that guides intercultural contact becomes a curriculum-oriented structure with Al-Kindi, a tripartite pedagogical model with Al-Fārābī, a sojourner experience with Al-Ghazali, and a deliberative pedagogy of alternatives with Averroes. Therefore, the book speaks to readers interested in the potential of dialogue in education, intercultural communication, and Islamic thought research.

Crucially bridging the gap between medieval tradition and modern thought by promoting interdisciplinary connections and redrawing intercultural boundaries outside disciplinary limits, it will speak to readers interested in the dialogue between education, intercultural communication, and Islamic thought.

.