Measuring and Monitoring Children’s Well-Being

امروزه، هر روزنامه‌خوان معمولی احتمالاً در معرض گزارش‌هایی در مورد انواع مختلف کودک آزاری (فیزیکی، عاطفی، جنسی) از یک سو و رفتار غیرعادی، بدرفتاری یا تخلفات کودکان و خردسالان از سوی دیگر قرار می‌گیرد. گهگاه گزارش هایی در مورد کودکان به عنوان قربانی و کودکان به عنوان مجرم ممکن است در همان موضوع یا حتی در همان صفحه ظاهر شود. به ندرت پدیده‌های پیچیده‌تر و تا حد زیادی پنهان خصومت ساختاری یا بی‌تفاوتی جامعه نسبت به کودکان در مطبوعات مطرح می‌شود. چنین برداشتی پراکنده، مبهم، نامنسجم یا حتی متناقض از کودکان در جامعه مدرن نشان می‌دهد که اولاً اطلاعات موثق درباره دوران کودکی مدرن وجود ندارد و ثانیاً کودکان هنوز به عنوان یک گروه جمعیتی نسبتاً نامربوط در جامعه رفتار می‌شوند. این نتیجه ممکن است به ویژه در پایان کتاب قرن کودک که توسط الن کی در اوایل سال 1902 اعلام شد، تعجب آور باشد. در واقع، ابهامات و ابهاماتی در مورد تکامل دوران کودکی در قرن گذشته نه تنها در افکار عمومی، بلکه وجود دارد. همچنین در ادبیات علمی در حالی که دو ماوز با مدل روانی-تاریخی خود از تکامل دوران کودکی، شامل مراحل مختلف از کودک کشی، رها شدن، دوسوگرایی، نفوذ، اجتماعی شدن تا حمایت، بر بهبود مستمر شرایط کودکی در طول تاریخ تاکید می کند و بنابراین انتظارات کی را تایید می کند، برج حمل. به نظر می رسد که با تاریخچه اجتماعی کودکی خود، دیدگاه بدبینانه تری از نظر فرهنگی دارد.

Today, any regular newspaper reader is likely to be exposed to reports on manifold forms of (physical, emotional, sexual) child abuse on the one hand, and abnormal behavior, misconduct or offences of children and minors on the other hand. Occasionally reports on children as victims and children as offenders may appear on the same issue or even the same page. Rather seldom the more complex and largely hidden phenomena of structural hostility or indifference of society with a view to children are being dealt with in the press. Such fragmentary, ambiguous, incoherent or even contradictory perception of children in modem society indicates that, firstly, there is a lack of reliable information on modem childhood, and secondly, children are still treated as a comparatively irrelevant population group in society. This conclusion may be surprising in particular when drawn at the end of The Century of the Child proclaimed by Ellen Key as early as 1902. Actually, there exist unclarities and ambiguities about the evolution of childhood in the last century not only in public opinion, but also in scientific literature. While De Mause with his psycho-historic model of the evolution of childhood, comprising different stages from infanticide, abandonment, ambivalence, intrusion, socialisation to support, underlines the continuous improvement of the condition of childhood throughout history and thus rather confirms Key's expectations, Aries, with his social history of childhood, seems to hold a more culturally pessimistic view.