Maximal Myocardial Perfusion as a Measure of the Functional Significance of Coronary Artery Disease: From a Pathoanatomic to a Pathophysiologic Interpretation of the Coronary Arteriogram

ذخیره جریان کرونری یک معیار عملکردی از شدت تنگی است که اثرات یکپارچه هندسه آن از جمله درصد تنگی، ناحیه لومن مطلق، طول و شکل را منعکس می‌کند. کاربرد بالینی آن عمدتاً در تصویربرداری پرفیوژن غیرتهاجمی کیفی بوده است. اندازه گیری ذخیره جریان کرونری در طول ریوگرافی معمول شریان کرونر یک هدف دست نیافتنی بوده است. زمان عبور و تکنیک‌های رقیق‌سازی شاخص برای ارزیابی ذخیره جریان کرونری در کاتتریزاسیون قلبی با تنوع قابل‌توجهی در مقایسه با میکروسفرها یا فلومترها همراه است، بنابراین استفاده از آن‌ها را در مقایسه با دقت آرتریوگرافی کمی خوب زیر سوال می‌برد. ذخیره جریان کرونری اندازه گیری شده توسط کاتترهای داپلر ویژه به عنوان مکمل ریوگرافی عروق کرونر، ارزش این معیار عملکردی یکپارچه از شدت تنگی و محدودیت درصد باریک شدن قطر را به عنوان معیاری برای اهمیت فیزیولوژیکی آن در انسان نشان می دهد. با این حال، کاتترهای داپلر به ابزار دقیق دیگری نیاز دارند که هنوز جزء جدایی ناپذیر سرخرگ‌های کرونر نیست و تنها اندازه‌گیری ذخیره جریان کرونری مطلق را ارائه می‌کند. حداکثر جریان نسبی یا ذخیره جریان نسبی به عنوان یک توصیفگر مهم مستقل و مکمل برای شدت تنگی مستقل از شرایط همودینامیک در نوسان نشان داده شده است. روش توسعه یافته برای DSA توسط Nico Pijls، که در این کتاب شرح داده شده است، اولین رویکرد برای ارزیابی ذخیره نسبی جریان کرونری به عنوان بخشی از سرخرگ‌شناسی معمول کرونر توسط DSA است. تئوری و مفاهیم اساسی به خوبی توسعه یافته است، اعتبار آزمایشی کامل و کاربردهای بالینی به موقع است.

Coronary flow reserve is a functional measure of stenosis severity re­ flecting the integrated effects of its geometry including percent stenosis, absolute lumen area, length and shape. Its clinical application has been primarily qualitative in non-invasive, perfusion imaging. Measurement of coronary flow reserve during routine coronary arte­ riography has been an elusive goal. Transit time and indicator dilution techniques for assessing coronary flow reserve at cardiac catheteriza­ tion are associated with marked variability compared to microspheres or flow meters, thereby making their use questionable in comparison to the precision of good quantitative arteriography. Coronary flow reserve measured by special Doppler catheters as an adjunct to coronary arte­ riography shows in man the value of this integrated functional measure of stenosis severity and the limitations of percent diameter narrowing as a measure of its physiologic significance. However, Doppler catheters require additional instrumentation that is not yet an integral part of coronary arteriography and provide measures of absolute coronary flow reserve only. Relative maximum flow or relative flow reserve has been demon­ strated to be an important independent, complimentary descriptor of stenosis severity independent of fluctuating hemodynamic conditions. The method developed for DSA by Nico Pijls, described in this book is the first approach for assessing relative coronary flow reserve as a part of routine coronary arteriography by DSA. The theory and basic con­ cepts are well developed, experimental validation thorough and clinical applications timely.