Mathematical Encounters of the Second Kind

چند سال پیش، هریت شریدان، رئیس وقت دانشگاه براون، مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها را ترتیب داد که در آن اعضای هیئت علمی توضیح دادند که چگونه وارد رشته‌های مختلف خود شدند. من برای شرکت در این مجموعه دعوت شدم و در دعوتنامه فرصتی یافتم تا وقایعی را که به اوایل نوجوانی ام برمی‌گردد را به یاد بیاورم. این سخنرانی با استقبال خوبی روبرو شد و استقبال از آن مرا تشویق کرد تا نسخه توسعه یافته را تهیه کنم. دست نوشته من در تمام این سال ها خوابیده بود. در این میان، تجربیات و برخوردهای ریاضی دیگر به اندازه کافی برای ساخت این کتاب کوچک جمع شده است. سخنرانی من در سال 1981 اساس قطعه اول است: «قضیه ناپلئون». اگرچه ارتباطی بین قطعه اول و دوم وجود دارد، اما چهار قطعه در اینجا اساساً مستقل هستند. قطعه دوم، "نجار و انتساب ناپلئون" به عنوان هدف خود شرح کاملی از نوع خاصی از دانشمند داستان نویس (که من چندین نفر از آنها را می شناسم و تحسین کرده ام) دارد. این یک پاستیچ است که شامل مجموعه ای از نوار سالاد است که توسط تخیل من با هم ترکیب شده است. این قطعه به عنوان یک هدف ثانویه، ارائه راه حلی برای یک مشکل تاریخی حل نشده معین که در قطعه اول مطرح شده است. قطعه سوم، "مردی که سخنرانی های خود را با "نامی" آغاز کرد، خاطره ای کوتاه از استفان برگمن، یکی از معلمان من در ریاضیات فارغ التحصیل است. برگمن، یک شخصیت برجسته، در لهستان متولد شد و در سال 1939 به ایالات متحده آمد.

A number of years ago, Harriet Sheridan, then Dean of Brown University, organized a series oflectures in which individual faculty members described how it came about that they entered their various fields. I was invited to participate in this series and found in the invitation an opportunity to recall events going back to my early teens. The lecture was well received and its reception encouraged me to work up an expanded version. My manuscript lay dormant all these years. In the meanwhile, sufficiently many other mathematical experiences and encounters accumulated to make this little book. My 1981 lecture is the basis of the first piece: "Napoleon's Theorem. " Although there is a connection between the first piece and the second, the four pieces here are essentially independent. The sec­ ond piece, "Carpenter and the Napoleon Ascription," has as its object a full description of a certain type of scholar-storyteller (of whom I have known and admired several). It is a pastiche, contain­ ing a salad bar selection blended together by my own imagination. This piece purports, as a secondary goal, to present a solution to a certain unsolved historical problem raised in the first piece. The third piece, "The Man Who Began His Lectures with 'Namely'," is a short reminiscence of Stefan Bergman, one of my teachers of graduate mathematics. Bergman, a remarkable person­ ality, was born in Poland and came to the United States in 1939.