Mapping the Nation

در نزدیک به دو دهه از زمانی که ساموئل پی. هانتینگدون تز تأثیرگذار و نگران‌کننده‌اش «برخورد تمدن‌ها» را مطرح کرد، ناسیونالیسم تنها به سردرگمی و ناامیدی مفسران، تحلیل‌گران سیاست، و نظریه‌پردازان سیاسی ادامه داد. هیچ اتفاق نظری در مورد هویت، پیدایش یا آینده آن وجود ندارد. آیا ما به ناسیونالیسم‌های کوچک قرن نوزدهم برمی‌گردیم یا به جهانی فراملی‌شده جهانی می‌شویم؟ آیا دولت-ملت سودمندی خود را به پایان رسانده و نقش مترقی و رهایی بخش خود را به پایان رسانده است؟

شروع با بیانیه های قدرتمند لرد اکتون و اتو بائر--مواضع کلاسیک لیبرال و سوسیالیستی--نقشه برداری از ملت i> انبوهی از افکار را در مورد این موضوع ارائه می کند: مناظره بین ارنست گلنر و میروسلاو هروش. نقد گوپال بالاکریشنان از اجتماعات خیالی اساسی بندیکت اندرسون؛ پارتا چاترجیون محدودیت های رویکرد روشنگری به ملیت. و مشارکت های مایکل مان، اریک هابسبام، تام نایرن و...

In nearly two decades since Samuel P. Huntingdon proposed his influential and troubling 'clash of civilizations' thesis, nationalism has only continued to puzzle and frustrate commentators, policy analysts, and political theorists. No consensus exists concerning its identity, genesis, or future. Are we reverting to the petty nationalisms of the nineteenth century or evolving into a globalized, supranational world? Has the nation-state outlived its usefulness and exhausted its progressive and emancipatory role?

Opening with powerful statements by Lord Acton and Otto Bauer--the classic liberal and socialist positions--Mapping the Nation presents a wealth of thought on thisissue: the debate between Ernest Gellner and Miroslav Hroch; Gopal Balakrishnan's critique of Benedict Anderson's seminal Imagined Communities; Partha Chatterjeeon the limitations of the Enlightenment approach to nationhood; and contributions from Michael Mann, Eric Hobsbawm, Tom Nairn, and...