Managing Organizational Responsiveness: Toward a Theory of Responsive Practice

پاسخگویی - که به عنوان توانایی سازمان برای گوش دادن، درک و پاسخگویی به خواسته‌های ذینفعانش در نظر گرفته می‌شود - به مفهومی حیاتی و در عین حال کمتر مورد تحقیق در تغییر استراتژیک و توسعه سازمان تبدیل شده است.

کلاوس جیکوبز مفهوم پاسخگویی فعال را توسعه می دهد که از استعاره سنتی محرک-پاسخ با معرفی مجدد ابعاد گفتگوی و رابطه ای پاسخگویی فراتر می رود. او بر اساس یک مطالعه موردی تفسیری از یک پروژه 12 ماهه تغییر سازمانی در یک سازمان مراقبت‌های بهداشتی، پاسخ‌گویی را به‌عنوان ظرفیت ادراکی، بازتابی و انطباقی سازمان تصور می‌کند. بنابراین، این مطالعه به توسعه یک نظریه و عمل "پاسخگویی سازمانی" کمک می کند.

Responsiveness - conceived of as an organization's ability to listen, understand and respond to demands put to it by its stakeholders - has become a crucial, yet underresearched concept in strategic change and organization development.

Claus Jacobs develops a concept of enactive responsiveness that transcends the traditional stimulus-response metaphor by re-introducing the dialogical and relational dimensions of responsiveness. Based on an interpretive case study of a 12-month organizational change project in a health care organization, he conceptualizes responsiveness as a perceptive, reflective and adaptive capacity of an organization. Thus, this study contributes to the development of a theory and practice of 'organizational answerability'.