Making Sense of the Divine Name in the Book of Exodus: From Etymology to Literary Onomastics (Bulletin for Biblical Research Supplement)

معماها و مشکلات آشکار در خروج 3:13-15 و خروج 6:2-8 توجه و نظرات زیادی را به خود جلب کرده است. این متون جملات کلامی مهمی در مورد نام الهی یهوه و خطوط منش الهی بیان می کنند. از جملات معمایی در خروج 3: 13-15، اکثر محققان شکل اصلی نام را به عنوان «یهوه» بازسازی می‌کنند، که تصور می‌شود قدرت خلاقیت یا وجود خود یهوه را توصیف می‌کند. به طور مشابه، خروج 6: 3 تبدیل به یک متن اثبات کلاسیک برای فرضیه مستند و نشانه ای از جنبه های مختلف شخصیت خدا شده است که در تاریخ نشان داده شده است. علیرغم اهمیت ظاهری آنها برای «تعریف» نام الهی، این متون کمکی و مقدماتی برای مکاشفه واقعی نام الهی در کتاب خروج هستند.

این کتاب تلاش می‌کند تا فراتر از خوانش‌های اتمیستی از متون منفرد و مطالعات ریشه‌شناختی اسم الهی، به سمت خوانشی کل‌نگر از کتاب خروج حرکت کند. سورلز استدلال خود را حول تجزیه و تحلیل های عمیق خروج 3:13-15، 6:2-8 و خروج 33:12-23 و 34:5-8 متمرکز می کند. در نتیجه، اعلام قطعی شخصیت یهوه نه در بوته سوزان، بلکه در پاسخ به شفاعت بعدی موسی (خروج 33:12-23). YHWH نام خود را به شیوه ای فرمولی اعلام کرد که اسرائیل می توانست آن را تصاحب کند (خروج 34:6-7)، و کتاب مقدس عبری در ژانرهای بسیاری به این متن نقل قول می کند یا به آن اشاره می کند. این نشان دهنده مرکزیت خروج 34:6-7 در الهیات عهد عتیق است. شخصیت خدا را نمی توان از تحلیل ریشه شناختی کلمه yhwh تشخیص داد، بلکه از مطالعه دقیق توصیفات عمدی YHWH که به تدریج در کتاب خروج بیان شده است.

The obvious riddles and difficulties in Exod 3:13–15 and Exod 6:2–8 have attracted an overwhelming amount of attention and comment. These texts make important theological statements about the divine name YHWH and the contours of the divine character. From the enigmatic statements in Exod 3:13–15, most scholars reconstruct the original form of the name as “Yahweh,” which is thought to describe YHWH’s creative power or self-existence. Similarly, Exod 6:3 has become a classic proof-text for the Documentary Hypothesis and an indication of different aspects of God’s character as shown in history. Despite their seeming importance for “defining” the divine name, these texts are ancillary to and preparatory for the true revelation of the divine name in the book of Exodus.

This book attempts to move beyond atomistic readings of individual texts and etymological studies of the divine name toward a holistic reading of the book of Exodus. Surls centers his argument around in-depth analyses of Exod 3:13–15, 6:2–8 and Exod 33:12–23 and 34:5–8. Consequently, the definitive proclamation of YHWH’s character is not given at the burning bush but in response to Moses’ later intercession (Exod 33:12–23). YHWH proclaimed his name in a formulaic manner that Israel could appropriate (Exod 34:6–7), and the Hebrew Bible quotes or alludes to this text in many genres. This demonstrates the centrality of Exod 34:6–7 to Old Testament Theology. The character of God cannot be discerned from an etymological analysis of the word yhwh but from a close study of YHWH’s deliberate ascriptions made progressively in the book of Exodus.