Making modern Japanese-style painting : Kano Hōgai and the search for images

کشف غربی نقاشی‌های ژاپنی در نمایشگاه‌ها و مغازه‌های صادراتی جهان قرن نوزدهم، هنر ژاپنی را به سطوح جدیدی از محبوبیت بین‌المللی رساند. اما با این محبوبیت، انتقادهایی به وجود آمد، زیرا نویسندگان غربی شروع به ابراز تاسف از پایان محسوس هنر ناب ژاپنی و افزایش ترکیب‌های فرهنگی غربی کردند. پاسخ ژاپنی ها: نیهونگا، یک سبک سنتی از نقاشی که تکنیک های موجود را برای متمایز ساختن آنها از قراردادهای هنری غربی دوباره چارچوب می داد. ساخت نقاشی مدرن به سبک ژاپنی ویژگی‌های بصری و کارکردهای اجتماعی نیهونگا را بررسی می‌کند و رابطه آن را با گذشته، بینندگانش و مفاهیم نوظهور دولت مدرن ژاپن ردیابی می‌کند.< BR>
چلسی فاکسول روندهای مرتبط در گفتمان ناسیونالیستی ژاپن، سیاست هنری دولت، تفسیر آمریکایی و اروپایی در مورد هنر ژاپنی و تقاضاهای صادرات را روشن می کند. هنرمند برجسته کانو هوگای (182888) یک نمونه گویا است: در ابتدا نقاش شوگان بود، هنر او در نهایت به تصاویر بدیع و وهم انگیزی تبدیل شد که هم مخاطبان ژاپنی و هم مخاطبان غربی را راضی می کرد. به جای جذب ساده رویکردهای غربی، نیهونگا که توسط هوگای و دیگران تمرین می‌شد، حتی زمانی که برای خنثی کردن گسست کار می‌کرد، از نقاشی پیش از میجی شکست.

با این استدلال که تغییرات اساسی در انتظارات مخاطبان ایجاد می‌شود. منجر به ظهور nihonga تفسیر سنتی هنر ژاپنی برای بازار معاصر و بین‌المللی شد. توسعه به یک ملت مدرن.

The Western discovery of Japanese paintings at nineteenth-century world’s fairs and export shops catapulted Japanese art to new levels of international popularity. With that popularity, however, came criticism, as Western writers began to lament a perceived end to pure Japanese art and a rise in westernized cultural hybrids. The Japanese response: nihonga, a traditional style of painting that reframed existing techniques to distinguish them from Western artistic conventions. Making Modern Japanese-Style Painting explores the visual characteristics and social functions of nihonga and traces its relationship to the past, its viewers, and emerging notions of the modern Japanese state.

Chelsea Foxwell sheds light on interlinked trends in Japanese nationalist discourse, government art policy, American and European commentary on Japanese art, and the demands of export. The seminal artist Kano Hogai (1828–88) is one telling example: originally a painter for the shogun, his art eventually evolved into novel, eerie images meant to satisfy both Japanese and Western audiences. Rather than simply absorbing Western approaches, nihonga as practiced by Hogai and others broke with pre-Meiji painting even as it worked to neutralize the rupture.

By arguing that fundamental changes to audience expectations led to the emergence of nihonga—a traditional interpretation of Japanese art for a contemporary, international market—Making Modern Japanese-Style Painting offers a fresh look at an important aspect of Japan’s development into a modern nation.