دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: تاریخ ویرایش: نویسندگان: Ralph Rosen سری: ISBN (شابک) : 0195309960, 9781435619746 ناشر: Oxford University Press سال نشر: 2007 تعداد صفحات: 311 زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 1 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Making Mockery: The Poetics of Ancient Satire (Classical Culture and Society) به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب ساختن مسخره: شعرهای طنز باستان (فرهنگ و جامعه کلاسیک) نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
تمسخر کردن پویایی تمسخر و طنز کمیک در شعر یونانی و رومی را بررسی می کند و استدلال می کند که شاعرانی که با چنین مطالبی کار می کنند مطابق با اصول عمومی و پروتکل های ادبی مشترک سروده شده اند. این نگرش همدید و همزمان از چنین شعری را تشویق میکند، از ایامبوس باستانی تا طنز رومی، و استدلال میکند که اگر بتوانیم شعرهای انتزاعی تمسخر را که بر تکتک شاعران در این گونه ژانرها حاکم است قدردانی کنیم، بهتر میتوانیم بفهمیم که چنین شعری چگونه عمل میکند. لحظه تاریخی. روزن به ویژه راهبردهای مختلفی را که توسط شاعران طنز باستانی به کار گرفته شده بود، برای جلب همدردی مخاطبان فرضی، متقاعد کردن آنها به عدالت خشم و مشروعیت حملات شخصی خود بررسی می کند. طنزنویس تمسخر آمیز در اوج قدرت، گریزان و متناقض باقی می ماند - چهره ای از خود ساخته حقارت، در عین حال متکبر و کنایه آمیز. شخصیتی که گفتارش یک لحظه می تواند خودپسندانه باشد، اما لحظه ای رسواکننده. که بر «واقعیت» شعرش پافشاری میکند، اما روشن میکند که این واقعیت همیشه با یک حرکت اجتنابناپذیر به سمت داستانسازی واسطه میشود. در حالی که اصولاً محققان غالباً به نیروی کنایه، شخصیت سازی و سایر ابزارهایی از این دست اذعان کرده اند که طنزپردازان به وسیله آنها ادعاهای خود را بی ثبات می کنند، اغلب در عمل - به ویژه هنگامی که طنزپردازان فردی را جدا از دیگران در نظر می گیرند - تسلیم می شوند. دعوت طنزپرداز برای دریافت آنچه می گوید به صورت واقعی. با وجود ابزارهای انتقادی پیچیده ای که ممکن است در متون طنز به کار گیرند، بنابراین، کلاسیک گرایان همچنان تمایل دارند با چنین شاعرانی در نهایت به عنوان افرادی تک رنگ خشمگین و کینه توز در یک مأموریت واقعی خودپسندانه رفتار کنند. با این حال، این مطالعه استدلال میکند که تحلیل بسیار ظریفتری از موضوع تهاجمی و شاعرانه در دوران باستان کلاسیک - هدف آن و مخاطبانش - لازم است.
Making Mockery explores the dynamics of comic mockery and satire in Greek and Roman poetry, and argues that poets working with such material composed in accordance with shared generic principles and literary protocols. It encourages a synoptic, synchronic view of such poetry, from archaic iambus through Roman satire, and argues that if we can appreciate the abstract poetics of mockery that governs individual poets in such genres, we can we better understand how such poetry functioned in its own historical moment.Rosen examines in particular the various strategies deployed by ancient satirical poets to enlist the sympathies of a putative audience, convince them of the justice of their indignation and the legitimacy of their personal attacks. The mocking satirist at the height of his power remains elusive and paradoxical--a figure of self-constructed abjection, yet arrogant and sarcastic at the same time; a figure whose speech can be self-righteous one moment, but scandalous the next; who will insist on the "reality" of his poetry, but make it clear that this reality is always mediated by an inescapable movement towards fictionality. While scholars have often, in principle, acknowledged the force of irony, persona-construction and other such devices by which satirists destabilize their claims, very often in practice--especially when considering individual satirists in isolation from others--they too succumb to the satirist's invitation to take what he says at face value. Despite the sophisticated critical tools they may bring to bear on satirical texts, therefore, classicists still tend to treat such poets ultimately as monochromatically indignant, vindictive individuals on a genuine self-righteous mission. This study, however, argues that that a far subtler analysis of the aggressive, poeticized subject in Classical antiquity--its target, and its audience--is called for.