Making Human Rights a Reality

در شش دهه گذشته، یکی از برجسته‌ترین تحولات حقوق بین‌الملل، ظهور مجموعه عظیمی از هنجارها و رویه‌های حقوقی با هدف حمایت از حقوق بشر است. با این حال، در بسیاری از کشورها، رابطه کمی بین حقوق بین الملل و حمایت واقعی از حقوق بشر در محل وجود دارد. واقعیت بخشیدن به حقوق بشر نگاهی تازه به این دارد که چرا برای قوانین بین‌الملل بسیار سخت بوده است که در بخش‌هایی از جهان که حقوق بشر بیشتر در معرض خطر است، تأثیر بگذارد.

Emilie. هافنر-برتون استدلال می کند که اگر مروجین حقوق بشر به طور استراتژیک با گروهی از کشورهایی که منابعی را برای حمایت از حقوق بشر اختصاص داده اند، کار کنند، پیشرفت بیشتری ممکن است. این "مدیران" حقوق بشر می توانند منابع خود را بر مکان هایی متمرکز کنند که بیشترین منافع ملموس برای حقوق بشر در آنها وجود دارد. موفقیت مستلزم تعیین اولویت‌ها و همچنین مشارکت ذینفعان محلی مانند سازمان‌های غیردولتی و نهادهای ملی حقوق بشر است.

تا به امروز، مروجین حقوق بین‌الملل حقوق بشر به شدت بر تعیین اهداف و رویه‌های جهانی تکیه کرده‌اند و به اندازه کافی نبوده است. در ارزیابی آنچه واقعاً کار می کند و تعیین اولویت ها. هافنر-برتون نشان می دهد که چگونه با یک استراتژی متفاوت، متولیان حقوق بشر می توانند قوانین بین المللی را مؤثرتر کنند و همچنین از حقوق بشر برای بیشتر جمعیت جهان محافظت کنند.

In the last six decades, one of the most striking developments in international law is the emergence of a massive body of legal norms and procedures aimed at protecting human rights. In many countries, though, there is little relationship between international law and the actual protection of human rights on the ground. Making Human Rights a Reality takes a fresh look at why it's been so hard for international law to have much impact in parts of the world where human rights are most at risk.

Emilie Hafner-Burton argues that more progress is possible if human rights promoters work strategically with the group of states that have dedicated resources to human rights protection. These human rights "stewards" can focus their resources on places where the tangible benefits to human rights are greatest. Success will require setting priorities as well as engaging local stakeholders such as nongovernmental organizations and national human rights institutions.

To date, promoters of international human rights law have relied too heavily on setting universal goals and procedures and not enough on assessing what actually works and setting priorities. Hafner-Burton illustrates how, with a different strategy, human rights stewards can make international law more effective and also safeguard human rights for more of the world population.