Making and Remaking Horror in the 1970s and 2000s: Why Don’t They Do It Like They Used To?

در ساخت و بازسازی وحشت در دهه‌های 1970 و 2000 نویسنده، دیوید روش، این فرضیه را که بسیاری از طرفداران و محققان به اشتراک گذاشته‌اند مبنی بر اینکه فیلم‌های ترسناک اصلی "ناراحت کننده" هستند، و بنابراین بهتر از بازسازی‌ها هستند، اتخاذ می‌کند. او کیفیت فیلم‌های قدیمی و بازسازی‌شده را بر اساس معیارهایی که شامل زیرمتن، اصالت و انسجام است، ارزیابی می‌کند. روشه با روشی که رویکرد مطالعات فرهنگی و فرمالیستی را ترکیب می کند، جنبه هایی از فیلم ترسناک آمریکایی را که به طور گسترده به آن پرداخته شده است (طبقه، خانواده پدرسالار، جنسیت و تقابل بین وحشت و وحشت) و آنهایی که تا حدودی نادیده گرفته شده اند، بررسی می کند. نژاد، گوتیک، سبک و حقیقت). این کتاب که شامل هفتاد و هشت تصویر سیاه و سفید است، مبتنی بر یک تحلیل مقایسه ای نزدیک از سیاست و زیبایی شناسی چهار تا از مهم ترین فیلم های ترسناک مستقل آمریکایی دهه 1970 است—قتل عام اره زنجیری تگزاس، تپه ها چشم دارند. , Dawn of the Dead, و هالووین—و بازسازی های قرن بیست و یکمی آنها.

تا چه حد می‌توان سیاست این فیلم‌ها را «ناراحت‌کننده» توصیف کرد، زیرا آنها زیرمتن‌های خرابکارانه‌ای را ترویج می‌کنند که دیدگاه‌های ذات‌گرایانه را تضعیف می‌کنند؟ آیا سیاست فیلم در ظاهر نهفته است یا با زیبایی شناسی فیلم پیوند خورده است؟ روشه در ابتدای کتاب، زمینه‌های تاریخی، جنبه‌های هویت (نژاد، قومیت، و طبقه) و نقش ساختاری که موتیف خانواده هسته‌ای آمریکا بازی می‌کند را بررسی می‌کند. او سپس می‌پرسد که این فیلم‌ها تا چه حد انتظارات ژانر را مختل می‌کنند و تلاش می‌کنند تا با بازنمایی‌های هیولایی و استراتژی‌های رسمی به کار رفته، احساسات ترس، وحشت و وحشت را برانگیزند؟ او در این جستار به بررسی تعاریف ژانر و ماهیت فراداستانی آن می پردازد. روشه با تأملی در مورد میزانی که محدودیت های فنی فیلم های ترسناک دهه 1970 واقعاً به این کیفیت «ناراحت کننده» کمک می کند پایان می دهد. با حرکت بسیار فراتر از خود ژانر، ساخت و بازسازی وحشت به مطالعه ردوکس به عنوان شکلی از اقتباس می پردازد و امکان بحث کامل تری در مورد سیر تحول وحشت در سینمای معاصر آمریکا را فراهم می کند.

In Making and Remaking Horror in the 1970s and 2000s author David Roche takes up the assumption shared by many fans and scholars that original horror movies are more “disturbing,” and thus better than the remakes. He assesses the qualities of movies, old and recast, according to criteria that include subtext, originality, and cohesion. With a methodology that combines a formalist and cultural studies approach, Roche sifts aspects of the American horror movie that have been widely addressed (class, the patriarchal family, gender, and the opposition between terror and horror) and those that have been somewhat neglected (race, the Gothic, style, and verisimilitude). Containing seventy-eight black and white illustrations, the book is grounded in a close comparative analysis of the politics and aesthetics of four of the most significant independent American horror movies of the 1970s―The Texas Chain Saw Massacre, The Hills Have Eyes, Dawn of the Dead, and Halloween―and their twenty-first-century remakes.

To what extent can the politics of these films be described as “disturbing” insomuch as they promote subversive subtexts that undermine essentialist perspectives? Do the politics of the film lie on the surface or are they wedded to the film’s aesthetics? Early in the book, Roche explores historical contexts, aspects of identity (race, ethnicity, and class), and the structuring role played by the motif of the American nuclear family. He then asks to what extent these films disrupt genre expectations and attempt to provoke emotions of dread, terror, and horror through their representations of the monstrous and the formal strategies employed? In this inquiry, he examines definitions of the genre and its metafictional nature. Roche ends with a meditation on the extent to which the technical limitations of the horror films of the 1970s actually contribute to this “disturbing” quality. Moving far beyond the genre itself, Making and Remaking Horror studies the redux as a form of adaptation and enables a more complete discussion of the evolution of horror in contemporary American cinema.