Machiavelli: A Portrait

"ماکیاولیستی" - که برای توصیف حیله گری بی رحمانه قدرت طلبان و بی رحمان استفاده می شود - هرگز به عنوان یک تعریف و تمجید منظور نمی شود. اما مردی که نامش به اختصار همه چیزهای زشت در سیاست تبدیل شد، جذاب تر و ظریف تر از آن چیزی بود که شهرتش نشان می دهد. کریستوفر اس. سلنزا ماکیاولی: پرترهرنگ قرن ها را از بین می برد تا نه تنها فیلسوف سیاسی سرسخت، بلکه دیپلمات ماهر و مفسر فرهیخته را آشکار کند. در مورد تاریخ باستان، نمایشنامه نویس طنز، نامه نویس خستگی ناپذیر، و معشوق خنثی شده.

زادگاه ماکیاولی مرکز رنسانس ایتالیا در قرن پانزدهم بود، مکانی هنر و روشنفکری بی نظیر. دستاوردها اما فلورانس نیز تحت تأثیر خشونت فوق‌العاده‌ای قرار گرفت. جنگ و اعدام در ملاء عام امری عادی بود - خود ماکیاولی به دستور دولت خودش زندانی و به طرز وحشیانه ای شکنجه شد. این تجربیات تأثیر عمیقی بر این ناظر مشتاق سیاست قدرت گذاشت که دو شاهکارش—شاهزاده و گفتمان‌ها—در همه جا از خرد به دست آمده از پیمایش در دنیای خائنانه استفاده کنید. اما مانند بسیاری از هموطنان فلورانسی ماکیاولی، او نیز خود را در زبان لاتین و خرد نویسندگان گذشته کلاسیک غرق کرد. و با وجود تمام بی‌تفاوتی ماکیاولی نسبت به دین، بقایای مسیحیت در اندیشه او باقی ماند، به ویژه امید به نجات‌دهنده‌ای - شاهزاده‌ای که ثبات بسیار نادری را در تجربه دنیوی ماکیاولی فراهم کند.

“Machiavellian”—used to describe the ruthless cunning of the power-obsessed and the pitiless—is never meant as a compliment. But the man whose name became shorthand for all that is ugly in politics was more engaging and nuanced than his reputation suggests. Christopher S. Celenza’s Machiavelli: A Portrait removes the varnish of centuries to reveal not only the hardnosed political philosopher but the skilled diplomat, learned commentator on ancient history, comic playwright, tireless letter writer, and thwarted lover.

Machiavelli’s hometown was the epicenter of the Italian Renaissance in the fifteenth century, a place of unparalleled artistic and intellectual attainments. But Florence was also riven by extraordinary violence. War and public executions were commonplace—Machiavelli himself was imprisoned and brutally tortured at the behest of his own government. These experiences left a deep impression on this keen observer of power politics, whose two masterpieces—The Prince and The Discourses—draw everywhere on the hard-won wisdom gained from navigating a treacherous world. But like many of Machiavelli’s fellow Florentines, he also immersed himself in the Latin language and wisdom of authors from the classical past. And for all of Machiavelli’s indifference to religion, vestiges of Christianity remained in his thought, especially the hope for a redeemer—a prince who would provide the stability so rare in Machiavelli’s worldly experience.