L’erreur médicale, le burnout et le soignant: De la seconde victime au premier acteur

ایمنی بیمار، کیفیت مراقبت و آرامش مراقبین در یک زمینه در حال تکامل مشخص شده توسط نیازها و آرزوها، اما همچنین توسط منابع و تنش‌هایی که شامل انتخاب‌ها و تعهدات است، بیان می‌شود. پزشکی پیچیده، ظریف و نجیب است. این یک علم دقیق نیست، بلکه یک رابطه کمکی است که بر بیمار متمرکز است و شامل دانش، ابزار و تکنیک ها و بالاتر از همه افراد است.
اگر مراقبان شایستگی، قابل اعتماد و قابل استفاده باشند، با این حال انسان، خطاپذیر، کمال پذیر و قابل احترام و در نهایت آسیب پذیر و ارزشمند هستند. هنگامی که آنها، به درستی یا نادرست، در یک خطای پزشکی یا یک رویداد نامطلوب مرتبط با مراقبت درگیر می شوند، اغلب درد می کنند، با یک "حادثه کاری" واقعی مواجه می شوند که باید همراه و با آن رفتار شود. با این حال، علاقه به تجربه مراقبین یک تابو واقعی است. در عصر پیشگیری، خودمختاری و مسئولیت پذیری، رویکردی پیشگیرانه و شفاف ضروری است و باید به بیماران کمک کنیم تا در مراقبت از خود (دوباره) بازیگر شوند و مراقبان به «بدون ترس و ملامت»، به شکنندگی ها و مشکلات خود نزدیک شوند. با این شرط، آنها دیگر قربانی دوم نخواهند شد، بلکه بازیگران اول خواهند شد.

Sécurité des patients, qualité des soins et sérénité des soignants sont articulées dans un contexte évolutif marqué de besoins et d’aspirations mais aussi de ressources et de tensions qui impliquent des choix et des engagements. La médecine est complexe, délicate et noble. Elle n’est pas une science exacte, mais une relation d’aide centrée sur le patient et impliquant du savoir, des outils et des techniques, et surtout des personnes.
Si les soignants sont compétents, fiables et utilisables, ils n’en restent pas moins humains, faillibles, perfectibles et respectables, et enfin vulnérables et précieux. Lorsqu’ils sont impliqués � tort ou � raison dans une erreur médicale ou un événement indésirable associé aux soins, ils sont aussi, souvent, en souffrance, confrontés � un véritable « accident du travail » qui doit être accompagné et traité comme tel. Or, s’intéresser au vécu des soignants relève d’un véritable tabou. À l’ère de la prévention, de l’autonomie et de la responsabilité, une approche pro active et lucide est nécessaire et il faut aider les patients � (re) devenir acteurs de leurs soins et les soignants � aborder « sans peur et sans reproches », leurs fragilités et difficultés. À cette condition, ils redeviendront non plus secondes victimes, mais bien, premiers acteurs.