Lymphoreticular Malignancies: Epidemiologic and related aspects

هیچ بیماری به خودی خود نمی تواند وجود داشته باشد، بلکه باید هر کدام را نتیجه تعامل خاصی بین انسان و محیط اطرافش دانست. این واقعیت حتی توسط مردم در ابتدایی ترین تمدن ها قدردانی می شود و آنها را بر آن می دارد تا این سؤال اساسی را بپرسند: "چرا من به این بیماری مبتلا شدم"؟ پزشک زیرک از تعیین تشخیص فراتر می رود و سوالات مشابهی از خود و بیمارش می پرسد. اغلب یک مشاهده منفرد ناشی از این نوع تحقیق، فرضیه کاری را برای اپیدمیولوژیست فراهم می کند که دوباره همان سوال را نه از فرد، بلکه از یک جمعیت قابل تعریف در معرض خطر می پرسد. به عنوان یک علم، اپیدمیولوژی به قوانین منطق و آمار وابسته است، اما به وضوح باید از این نقطه فراتر رود. اپیدمیولوژیست که با یک مشاهدات مهم آماری مواجه می شود باید ارتباط بیولوژیکی آن را نیز زیر سوال ببرد. او باید سازگاری یافته های خود را با ویژگی های ثابت تر بیماری مورد مطالعه ارزیابی کند. همچنین باید به اندازه کافی تخیل باشد تا نتایج خود را با موارد اضافی به چالش بکشد. مطالعاتی که در رویکرد روش‌شناختی متفاوت هستند و از اهمیت بالایی برخوردار است که باید شجاعت اشتباه کردن را داشته باشد.اما مطالعات اپیدمیولوژیک به تنهایی نمی‌تواند علت شناسی خاص یک بیماری را تعیین کند. سایر رشته‌های علمی با محدودیت‌های ذاتی خود نیز مورد نیاز است. در تحقیقات سرطان، محقق آزمایشگاهی اغلب از مدل‌های حیوانی استفاده می‌کند، اما کاربرد نتایج به‌دست‌آمده برای انسان همیشه مورد سوال است.

No disease can exist by itself but rather each must be viewed as the result of some specific interaction between man and his environment. This fact is appreciated even by people in the most primitive of civilisations and prompts them to ask the basic question: 'Why did I develop this disease'? The astute clinician goes beyond establishing a diagnosis and asks similar questions of himself and his patient. Frequently a singular observation resulting from this type of inquiry provides the working hypothesis for the epidemiologist who again asks the same question, not of the individual but of a definable population at risk. As a science, epidemiology is bound to the laws of logic and statistics, but clearly it must go beyond this point. The epidemiologist faced with a statistic­ ally significant observation must also question" its biologic relevance. He must evaluate the consistency of his findings with the more estab­ lished features of the disease under study. He must also be sufficiently imaginative to challenge his results with additional studies, different in their methodologic approach; and, of great importance, he must have the courage to be wrong. But epidemiologic studies alone can never determine the specific aetiology of a disease. Other scientific disciplines with their own inherent limitations are also required. Thus, in cancer research, the laboratory investigator frequently employs animal models, but the applicability of results obtained to humans is always subject to question.