Los tónicos de la voluntad

در 5 دسامبر 1897، سانتیاگو رامون و کخال سخنرانی پذیرش خود را در آکادمی علوم دقیق، فیزیکی و طبیعی مادرید خواند. این سخنرانی چنان مورد استقبال قرار گرفت که بلافاصله با هزینه دکتر پرشور لوریا شروع به بازنشر کرد. از آن زمان به بعد به زبان اسپانیایی و به چندین زبان، از آلمانی تا ژاپنی، منتشر شده است. این اثر به دلیل تأثیری که داشته است، یکی از مهم‌ترین آثاری است که علم اسپانیا در قرن‌های اخیر تولید کرده است و با گذشت سال‌ها از اعتبار آن کاسته نشده است. شهادت های بیشماری از خوانندگانی وجود دارد که این اثر مادام العمر آنها را نشان داده است، از خوان نگرین گرفته تا اورتگا ای گاست، یا کسانی که این توصیه را "درخشنده و غیرقابل مقایسه" می دانند. i> متنی بر اساس تجربیات اوست که در آن بیان می‌کند که چگونه کار باعث رشد استعدادها می‌شود: «من یکی از بی‌حوصله‌ترین، پرتلاطم‌ترین و بی‌توجه‌ترین دانش‌آموزان دوران دبیرستان بودم، و چگونه زمانی که به دانشگاه کالج رسیدم و در حال تحصیل بودم. (و قطعاً نه از روی اراده خود به خودی) مدرک پزشکی در ساراگوسا، من نه کم و نه زیاد در کلاس‌های درس درخشیدم».

علاوه بر زندگی‌نامه‌ای بودن، اثری همه‌کاره است. که علاقه او فراتر از حوزه تحقیقات علمی است: بسیاری از نکات او روزانه توسط همه علاقه مندان به ماجراجویی روح انسان اعمال می شود.

از دیدگاهی دیگر، این نوشته است. از چیزی بیش از یک قرن که با اشتیاق و صمیمیت بسیار نوشته شده است به عنوان پارامتری عمل می کند تا ببینیم برخی چیزها چقدر تغییر کرده اند و خوشبختانه برخی دیگر چقدر تغییر کرده اند.

El 5 de diciembre de 1897 Santiago Ramón y Cajal leyó su discurso de ingreso en la Academia de Ciencias Exactas, Físicas y Naturales de Madrid. El discurso tuvo tanta aceptación que enseguida empezó a reeditarse costeado por el entusiasta doctor Lluria. Desde entonces se ha publicado en español y en numerosos idiomas, desde el alemán al japonés. Esta obra por la influencia que ha ejercido es una de las de mayor trascendencia de cuantas ha producido la ciencia española en los últimos siglos, y su vigencia no se ha visto atenuada por el paso de los años. Existen innumerables testimonios de lectores a quienes esta obra ha marcado de por vida, desde Juan Negrín hasta Ortega y Gasset, o que consideraron estos consejos «luminosos e incomparables».

Los tónicos de la voluntad es un texto basado en su experiencia en el que manifiesta como el trabajo es lo que desarrolla el talento: «fui durante el bachillerato, uno de los alumnos más indóciles, turbulentos y desaplicados, y cómo al llegar a la Universidad y cursar (y no ciertamente por espontánea voluntad) la carrera de Medicina en Zaragoza, no brillé ni poco ni mucho en las aulas».

Además de autobiográfico es una obra polivalente, cuyo interés trasciende el ámbito de la investigación científica: muchos de sus consejos son de aplicación cotidiana por todos los interesados en la aventura del espíritu humano.

Desde otro punto de vista este escrito de algo más de un siglo redactado con gran entusiasmo y sinceridad nos sirve de parámetro para ver lo poco que han cambiado algunas cosas y lo mucho que afortunadamente han cambiado otras.