Locke on Essence and Identity

من برای اولین بار به رابطه بین ذات گرایی لاک و نظریه هویت او در یک دوره تحصیلات تکمیلی سال اول در متافیزیک که در دانشگاه سیراکوز توسط خوزه بناردت تدریس شد، علاقه مند شدم. من تا آن زمان با لاک به‌عنوان فیلسوف «ایمن» و عامیانه برخورد می‌کردم، که دستور کار متافیزیکی‌اش که به واسطه مفهوم تجربه‌گرایی او محدود می‌شد، عمدتاً در جهت حمایت از یک جهان‌بینی علمی و به‌طور گسترده مسیحی بود. من بسیار مدیون پروفسور بناردت هستم که از این درک از کار لاک من استفاده نکرد. لاک بناردت آن لاکی نبود که من در دوره لیسانس با آن مواجه شده بودم، نه لاکی که در تاریخ فلسفه کاپلستون یافته بودم. در عوض، او یک متافیزیکی عمیقاً خلاق و جسور بود، که از نظر معاصران سنتی‌ترش، منصفانه به عنوان فیلسوفی بسیار خطرناک شناخته می‌شد. و به همان اندازه که من لاک کاپلستون را تحسین کرده بودم، به طور مثبتی مجذوب اثر بناردت شدم. موضوعات هویت و ذات‌گرایی به پایه‌های اصلی متافیزیک معاصر تبدیل شده‌اند، و نمی‌توان گفت که سهم لاک در بحث‌های امروزی درباره این موضوعات بسیار زیاد است. علاقه اولیه من به کار لاک در مورد ذات گرایی و هویت در طول زمان توسط دو عامل برانگیخته شد. اولاً، اگرچه تعدادی ارتباط مفهومی واضح و قابل توجه بین این موضوعات وجود دارد، به نظر می رسد نظریه پردازی خود لاک در مورد هویت با نقد او از ذات گرایی یا بالعکس مشخص نشده است.

I first became interested in the relationship between Locke's anti­ essentialism and his theory of identity in a first-year graduate course on metaphysics taught at Syracuse University by Jose Benardete. I had until then approached Locke as a "safe", commonsense philosopher, whose metaphysical agenda-constrained as it was by his concept empiricism­ was largely geared towards upholding a scientifically enlightened, broadly Christian worldview. I am greatly indebted to Professor Benardete for disabusing me of this understanding of Locke's work. Benardete's Locke was not the Locke that I had been exposed to as an undergraduate, not the Locke that I had found in Copleston's History of Philosophy. Rather, he was a profoundly creative and audacious metaphysician, who was justly perceived to be a tremendously dangerous philosopher by his more traditional contemporarie s. And as much I had admired Copleston's Locke, I have become positively enthralled with Benardete's. The topics of identity and essentialism have become mainstays of contemporary metaphysics, and it is no understatement to say that Locke's contribution to modem debates on these matters is enormous. My early interest in Locke's work on essentialism and identity-through-time was motivated by two factors. First, although there are a number of obvious and significant conceptual connections between these topics, Locke's own theorizing about identity seems not to have been informed by his critique of essentialism or vice versa.