Little Women of Baghlan: The Story of a Nursing School for Girls in Afghanistan, the Peace Corps, and Life Before the Taliban

زنان کوچک بغلان روایت واقعی یک زن جوان معمولی است که در یک زمان خارق‌العاده در تاریخ جهان به دعوت به خدمت و ماجراجویی پاسخ می‌دهد. داستان او با هیجان، دسیسه و تعلیق هر رمانی رقابت می کند که در پس زمینه تغییر آداب اجتماعی، جنگ سرد، سپاه صلح و کشوری در چهارراه چین، روسیه، هند، پاکستان و ایران آشکار می شود.

وقتی جان اف کندی در یک روز گرم جولای سال 1957 در مجلس سنا سخنرانی می کند، دختر جوانی به نام جوآن کارتر از گالری سنا به گوش می رسد. ده سال بعد کندی ترور شد و آمریکا در جنگ ویتنام غرق شد. جو سخنان کندی را به خاطر می آورد و برای پیوستن به سپاه صلح الهام می گیرد.

او در 21 مارس 1968 به افغانستان پرواز می کند. از پنجره هواپیمای او، کوه های هندوکش متروک و بایر به نظر می رسند که بی شباهت به سطح ماه نیست. روی زمین، کابل به رنگ و صدا منفجر می شود. بوق تاکسی ها اتوبوس‌ها دود گازوئیل می‌پاشند و خطوط ترافیکی مشترک با الاغ‌ها و شترها دارند. هوا با عطر پشم، گرد و غبار و سرگین دمیده شده است. در حالی که داوطلبان از مسجد کبود در مزار شریف بازدید می کنند، سه میگ روسی در حیاط خانه غوغا می کنند و تهاجم شوروی در سال 1989 را به تصویر می کشد.

جو با همکاران نان و مری یک مدرسه پرستاری برای دختران افغان راه اندازی می کند. دانش آموزان تقریبا بی سواد هستند. این بیمارستان فاقد تجهیزات، پزشکان آموزش دیده و منبع مطمئن آب است. نوزادان به طور معمول از شیوه های بد زایمان منقضی می شوند. در شب کریسمس 1968، جو در خیابان های گلی یخ زده بغلان قدم می زند. در بالای سر، فضانوردان آپولو 8 به دور ماه می چرخند.

در ماه جنوری، زنان برای تعطیلات به هند سفر می‌کنند و باعث شد که رئیس سپاه صلح در کابل به آنها لقب "زنان کوچک بغلان" بدهد. آنها در پایگاه هوایی پیشاور در پاکستان توقف می‌کنند و جو توجه را به خود جلب می‌کند. یک هواپیمای خوش تیپ و کاریزماتیک.

وقتی آنها برمی گردند، جو در مورد پارادوکس افغانستان فکر می کند. افغان‌ها در فقر فرو رفته‌اند و در عین حال سخاوتمندانه تا حد خجالت هستند. این مردان از داوطلبان استقبال می‌کنند و مشتاق آن‌ها هستند، اما می‌توانند چشم خود را بر روی رنج همسران، دختران و خواهران خود ببندند. آب و هوا خشن و نابخشودنی است. هندوکش بسیار زیباست.

در طول دو سال خدمت، جو صفحات یک دفتر خاطرات کوچک و جمع و جور را پر می کند و هرگز تصور نمی کند که دست خط ریز او در نهایت تبدیل به یک گزارش تاریخی مهم شود. نزدیک به نیم قرن بعد، مجله او یادآوری تلخ و شیرین از کشوری است که از آن زمان ناپدید شده است.

Little Women of Baghlan is the true account of an ordinary young woman who answers the call to service and adventure during an extraordinary time in world history. Her story rivals the excitement, intrigue, and suspense of any novel, unfolding against the backdrop of changing social mores, the Cold War, the Peace Corps, and a country at the crossroads of China, Russia, India, Pakistan, and Iran.

When John F. Kennedy, delivers a speech in the Senate Chambers on a hot July day in 1957, a young girl named Joanne Carter listens from the Senate gallery. Ten years later Kennedy has been assassinated and America is mired in the Vietnam War. Jo remembers Kennedy's words and is inspired to join the Peace Corps.

She flies into Afghanistan on March 21, 1968. From her plane window, the Hindu Kush Mountains appear desolate and barren, not unlike the surface of the moon. On the ground, Kabul explodes into color and sound. Taxis honk. Busses spew diesel fumes, sharing traffic lanes with donkeys and camels. The air is infused with the aroma of wool, dust, and dung. As the Volunteers tour the Blue Mosque in Mazar-e Sharif, three Russian MIGS buzz the courtyard, foreshadowing the Soviet invasion of 1989.

With co-workers Nan and Mary, Jo starts a school of nursing for Afghan girls. The students are almost non-literate. The hospital lacks equipment, trained doctors, and a reliable source of water. Babies routinely expire from poor delivery practices. On Christmas Eve 1968, Jo walks the frozen mud streets of Baghlan. Overhead, the Apollo 8 astronauts orbit the moon.

In January, the women travel on vacation to India, prompting the Peace Corps director in Kabul to dub them the "Little Women of Baghlan." They make a stop at Peshawar Air Base in Pakistan, and Jo attracts the attention of a handsome, charismatic airman.

When they return, Jo reflects on the paradox that is Afghanistan. The Afghans are mired in poverty, yet generous to the point of embarrassment. The men are welcoming and solicitous of the Volunteers, yet capable of turning a blind eye to the suffering of their wives, daughters, and sisters. The climate is harsh and unforgiving; the Hindu Kush starkly beautiful.

During her two-year deployment, Jo fills the pages of a small, compact diary, never dreaming her tiny handwriting will eventually become a significant historical account. Nearly a half century later, her journal is a bittersweet reminder of a country that has since vanished—a country on the brink of becoming a modern nation, moving toward the recognition of women's rights. The Volunteers live in safety. They celebrate the end of the holy month of Ramadan and Eid-al-Fitr with their Afghan hosts; the Muslims bring a Christmas tree to their American guests.

The Peace Corps workers are long gone, replaced by Soviet troops in 1979, mujahideen fighters ten years later, the Taliban in 1996, and the United States military in 2001, joined by NATO forces in 2003. Afghanistan is no longer the name of a country, it is the name of a war. The country Jo once called home has been buried under layers of recent history, and there is little evidence to suggest that such a time or place ever existed.