Literature After Euclid: The Geometric Imagination in the Long Scottish Enlightenment ()

اگر داستان‌های تاریخی به‌عنوان تغییر شکل حساب دیفرانسیل و انتگرال درک می‌شد، چه می‌شد؟ یا اشعاری که شکل گیری و فروپاشی جامعه را به مثابه نمایش اعداد غیر منطقی به نمایش می گذارند؟ به عبارت دیگر، اگر متون ادبی دارای نوعی ناخودآگاه ریاضی بودند، چه؟

تداوم شعارهای «دو فرهنگ»، یکی علمی و دیگری مبتنی بر علوم انسانی، مرزهای متخلخل و متخلخل را مبهم می‌کند. رابطه سازنده ای که از دیرباز بین ادبیات و ریاضیات وجود داشته است. در دانشگاه های اسکاتلند قرن هجدهم، هندسه به طور خاص یکی از علوم انسانی در نظر گرفته می شد. در فلسفه لنگر انداخته و آنچه را که ما تفکر انتقادی می نامیم تلقین می کند. اما چالش‌های هندسه کلاسیک در قلمرو ریاضیات، هندسه‌سنجان اسکاتلندی را مجبور کرد که در دفاع از رشته سنتی خلاق‌تر شوند. و هنگامی که نویسندگان و فیلسوفان ادبی این مسائل ریاضی را در آثار خود گنجانیدند، نتایج نه تنها مبتکرانه بلکه در برخی موارد پیشگام بودند.

ادبیات پس از اقلیدس داستان خلاق را بیان می کند. اقتباس از هندسه در اسکاتلند در طول قرن هجدهم و پس از آن. این استدلال می‌کند که تلاش‌های متنوع در ادبیات و فلسفه برای توضیح یا حتی تقلید از دستاوردهای هندسی اسحاق نیوتن و دیگران منجر به نوآوری‌هایی شد که درک ما از شعر توصیفی و باردی، زیبایی‌شناسی رمان تاریخی و زیبا را تغییر می‌دهد. تحلیل‌های متیو ویکمن از این نوآوری‌ها در آثار والتر اسکات، رابرت برنز، جیمز تامسون، دیوید هیوم، توماس رید، و دیگر ادبا، نحوه درک ما از روشنگری اسکاتلند و اخلاق متاخر، مدرنیستی را تغییر می‌دهد که ظاهراً «کلاسیک» را تنزل داده است. روشنگری به زباله دان تاریخ. در واقع، تخیل هندسی روشنگری اسکاتلندی نحوه تلقی ما از خود تاریخ ادبی را تغییر می دهد.

What if historical fiction were understood as a disfiguring of calculus? Or poems enacting the formation and breakdown of community as expositions of irrational numbers? What if, in other words, literary texts possessed a kind of mathematical unconscious?

The persistence of the rhetoric of "two cultures," one scientific, the other humanities-based, obscures the porous border and productive relationship that has long existed between literature and mathematics. In eighteenth-century Scottish universities, geometry in particular was considered one of the humanities; anchored in philosophy, it inculcated what we call critical thinking. But challenges to classical geometry within the realm of mathematics obligated Scottish geometers to become more creative in their defense of the traditional discipline; and when literary writers and philosophers incorporated these mathematical problems into their own work, the results were not only ingenious but in some cases pioneering.

Literature After Euclid tells the story of the creative adaptation of geometry in Scotland during and after the long eighteenth century. It argues that diverse attempts in literature and philosophy to explain or even emulate the geometric achievements of Isaac Newton and others resulted in innovations that modify our understanding of descriptive and bardic poetry, the aesthetics of the picturesque, and the historical novel. Matthew Wickman's analyses of these innovations in the work of Walter Scott, Robert Burns, James Thomson, David Hume, Thomas Reid, and other literati change how we perceive the Scottish Enlightenment and the later, modernist ethos that purportedly relegated the "classical" Enlightenment to the dustbin of history. Indeed, the Scottish Enlightenment's geometric imagination changes how we see literary history itself.