Lingüística y fenomenología: Fundamento poético del lenguaje

با اندیشیدن به زبان وارد تبیین جهان می شویم و اصول عقل علمی آن را کشف می کنیم. فضا، زمان و حالت گفتار، لحن (هردر، هولدرلین، هومبولت، هگل...، هایدگر)، برداشت هوشمندانه (formamentis) و قدرت بومی دانش را از طریق امواج صوتی و فوتونی که از بدن عبور می‌کنند، پیکربندی می‌کنند: دال. داخل رحمی افلاطون یک کتیبه طبیعی (گرام) در مغز انسان می داند. روی آن واقعیتی را که می دانیم ترسیم می کنیم. ارسطو عاطفه را به هوش می اندیشد. هگل اولین محمول از انتساب اساسی مادر به جنین را شهود می کند. هوسرل حرکتی را پیش بینی می کند که ما را به جهان در هستی اولیه پیوند می دهد. مرلوپونتی متوجه شخصیت باردار با عمق زیبایی شناختی در زبان می شود. هانس لیپس می گوید این پیوندی است که پیوند می زند. تأملات دیگر (شلینگ، آمور رویبال، موتنر، پوس، هایدگر) به بازتاب‌های شاعران (هولدرلین، ریلکه، آ. ماچادو، خوان آر. جیمنز) و زبان‌شناسان (کارچفسکی، د. کوهن) در همگرایی تحلیلی می‌پیوندند که به بررسی گفته‌ها می‌پردازد. لویناس). آن‌طور که آر. یاکوبسون و انحراف‌گرایی کارکردگرا فکر می‌کنند، شعر بخشی از زبان‌شناسی نیست. برعکس، جوهره شعر همان زبان است (هایدگر). منفی بودن نشانه (سوسور، گریماس، کریستوا، مشونیک، جی کوهن) و معماری متن (پتوفی، دوبوگراند، لباسلر) هنوز به شکل تکانشی (هردر، هومبولت) و دیالکسی پاسخ می‌دهند که دلیل دیالکتیکی هگل را پیدا کرد. . «اصل ژنتیکی» زبان (آمور رویبال) مقدم بر شالوده شعری علم زبان شناسی است. این ژنوس (ارسطو) همچنین در تحقیقات ژنومی (چامسکی، چانگوکس، لوپز گارسیا) عمل می کند. این هنوز یک اصل بیولوژیکی است: لوگوهای زنده. امواج صوتی صدا به یک کوانتوم شاعرانه گفتار اشاره دارد، جایی که فکر ظهور می کند.

Al pensar el lenguaje entramos en la explicación del mundo y descubrimos los principios de su razón científica. Espacio, Tiempo y Modo de habla, el tono (Herder, Hölderlin, Humboldt, Hegel…, Heidegger), configuran la impresión inteligente ( forma mentis) y la potencia nativa del conocimiento mediante las ondas sonoras y fotónicas que cruzan el cuerpo: el significante intrauterino. Platón considera una inscripción natural (gramma) en el cerebro humano. Sobre ella dibujamos la realidad que conocemos. Aristóteles proyecta el afecto en la inteligencia. Hegel intuye un primer predicado de atribución sustancial de la madre en el feto. Husserl prevé una kinesis que nos vincula con el mundo en protogrado de existencia. Merleau-Ponty advierte un carácter pregnante de profundidad estésica en el lenguaje. Es vínculo que ob-liga, dice Hans Lipps. Otras reflexiones (Schelling, Amor Ruibal, Mauthner, Pos, Heidegger) se unen a la de poetas (Hölderlin, Rilke, A. Machado, Juan R. Jiménez) y lingüistas (Karcevski, D. Cohen) en convergencia analítica que indaga el decir de los dichos (Lévinas). La poética no se inscribe en la Lingüística, como piensan R. Jakobson y el desviacionismo funcionalista. Al contrario, la esencia de la poesía es la del lenguaje (Heidegger). La negatividad del signo (Saussure, Greimas, Kristeva, Meshonnic, J. Cohen) y la arquitectura del texto (Petöfi, De Beaugrande, Dressler) aún responden a la forma impulsiva (Herder, Humboldt) y dialexis que funda la razón dialéctica de Hegel. El “principio genético” del lenguaje (Amor Ruibal) antecede el fundamento poético sobre la ciencia lingüística. Este genos (Aristóteles) también actúa en las investigaciones genómicas (Chomsky, Changeux, López García). Aún es principio biológico: Logos vivo. Las ondas sonoras de la voz remiten a un quanto poético del habla, allí donde emerge el pensamiento.