Linguistic Engineering: Language and Politics in Mao’s China

زمانی که مائو و حزب کمونیست چین در سال 1949 به قدرت رسیدند، مصمم به خلق انسان‌های انقلابی جدید بودند. دقیق ترین ابزار دگرگونی ایدئولوژیک آنها یک برنامه عظیم مهندسی زبان بود. آنها واژگان جدید سیاسی را به همه آموزش دادند، به کلمات قدیمی معانی جدید دادند، اصطلاحات سنتی را به اهداف انقلابی تبدیل کردند، کلماتی را که بیانگر افکار "نادرست" بودند سرکوب کردند، و از همه مردم خواستند که شعارها، عبارات سهام و متن هایی را بخوانند. درست \" شکل زبانی برای \"اصلاح\" فکر. آنها تصور می کردند که تکرار مداوم باعث می شود که فرمول های انقلابی در ذهن مردم نفوذ کند و باورها و ارزش های انقلابی را ایجاد کند.

در یک فصل مقدماتی، دکتر جی پتانسیل مهندسی زبان شناسی را با بررسی تحقیقات در مورد رابطه بین زبان و اندیشه ارزیابی می کند. در فصل‌های بعدی، او ریشه‌های مهندسی زبان‌شناسی را در چین دنبال می‌کند، توسعه آن را در سال‌های اولیه حکومت کمونیستی توصیف می‌کند، سپس به تفصیل دستکاری بی‌سابقه زبان در طول انقلاب فرهنگی ۱۹۶۶-۱۹۷۶ را بررسی می‌کند. در طول مسیر، او اشکال مهندسی زبانی مرتبط با اصلاحات ارضی، مبارزه طبقاتی، روابط شخصی، جهش بزرگ به جلو، پرستش مائو، فعالیت گارد سرخ، خشونت انقلابی، جلسات انتقاد عمومی، اپراهای انقلابی مدل، و زبان خارجی را تحلیل می‌کند. درس دادن. او همچنین استراتژی مائو را در مراحل اولیه انقلاب فرهنگی بازتفسیر می‌کند و نشان می‌دهد که او چگونه اصول تفسیری و زمینه‌های قضاوت را برای «قاب‌بندی» مخالفان ادعایی‌اش دستکاری کرد. این کار با ارزیابی موفقیت‌ها و شکست‌های مهندسی زبان‌شناسی و شرح چگونگی کنترل زبان کمونیست چین پس از مرگ مائو توسط حزب کمونیست چین به پایان می‌رسد.

When Mao and the Chinese Communist Party won power in 1949, they were determined to create new, revolutionary human beings. Their most precise instrument of ideological transformation was a massive program of linguistic engineering. They taught everyone a new political vocabulary, gave old words new meanings, converted traditional terms to revolutionary purposes, suppressed words that expressed "incorrect" thought, and required the whole population to recite slogans, stock phrases, and scripts that gave "correct" linguistic form to "correct" thought. They assumed that constant repetition would cause the revolutionary formulae to penetrate people's minds, engendering revolutionary beliefs and values.

In an introductory chapter, Dr. Ji assesses the potential of linguistic engineering by examining research on the relationship between language and thought. In subsequent chapters, she traces the origins of linguistic engineering in China, describes its development during the early years of communist rule, then explores in detail the unprecedented manipulation of language during the Cultural Revolution of 1966–1976. Along the way, she analyzes the forms of linguistic engineering associated with land reform, class struggle, personal relationships, the Great Leap Forward, Mao-worship, Red Guard activism, revolutionary violence, Public Criticism Meetings, the model revolutionary operas, and foreign language teaching. She also reinterprets Mao’s strategy during the early stages of the Cultural Revolution, showing how he manipulated exegetical principles and contexts of judgment to "frame" his alleged opponents. The work concludes with an assessment of the successes and failures of linguistic engineering and an account of how the Chinese Communist Party relaxed its control of language after Mao's death.