Life Atomic: A History of Radioisotopes in Science and Medicine

پس از جنگ جهانی دوم، کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده (AEC) شروع به تولید انبوه ایزوتوپ های رادیواکتیو کرد و تا سال 1955 نزدیک به 64000 محموله مواد رادیواکتیو را برای دانشمندان و پزشکان ارسال کرد. حتی زمانی که بمب اتمی کانون نگرانی جنگ سرد شد رادیو ایزوتوپ‌ها نشان‌دهنده تلاش‌های دولت برای استفاده از قدرت اتم برای صلح بودند - پیشبرد پزشکی، انرژی داخلی و روابط خارجی.

           

در Life Atomic، Angela N. H. Creager داستان این را بیان می کند که چگونه این رادیو ایزوتوپ ها، که به طور همزمان ابزارهای علمی و نمادهای سیاسی بودند، زیست پزشکی و اکولوژی را متحول کردند. رادیوایزوتوپ های تولید شده توسط دولت ابزارهای جدیدی را برای تشخیص و درمان، به ویژه درمان سرطان، در اختیار پزشکان قرار دادند و زیست شناسان را قادر ساختند تا دگرگونی های مولکولی را ردیابی کنند. با این حال، تلاش دولت برای ارائه ایزوتوپ‌های رادیویی به‌عنوان سودهای شگفت‌انگیز عصر اتمی در دهه 1950 با بحث‌های عواقب کاهش یافت، زیرا دانشمندان و شهروندان خطرات تشعشعات سطح پایین را تشخیص دادند. کریگر نشان می‌دهد که آگاهی روزافزون از خطر رادیواکتیویته، تقاضا برای رادیو ایزوتوپ‌ها را در بیمارستان‌ها و آزمایشگاه‌ها کاهش نداد، اما بازنمایی محبوب آن‌ها را از یک عامل درمانی به یک سم زیست محیطی تغییر داد. او سپس نشان می‌دهد که چگونه در اواخر قرن بیستم، ترس عمومی از رادیواکتیویته بر هرگونه قدردانی از پیامدهای مثبت ارائه ایزوتوپ‌های رادیویی توسط AEC برای تحقیقات و پزشکی سایه انداخت.

After World War II, the US Atomic Energy Commission (AEC) began mass-producing radioisotopes, sending out nearly 64,000 shipments of radioactive materials to scientists and physicians by 1955. Even as the atomic bomb became the focus of Cold War anxiety, radioisotopes represented the government’s efforts to harness the power of the atom for peace—advancing medicine, domestic energy, and foreign relations.

           

In Life Atomic, Angela N. H. Creager tells the story of how these radioisotopes, which were simultaneously scientific tools and political icons, transformed biomedicine and ecology. Government-produced radioisotopes provided physicians with new tools for diagnosis and therapy, specifically cancer therapy, and enabled biologists to trace molecular transformations. Yet the government’s attempt to present radioisotopes as marvelous dividends of the atomic age was undercut in the 1950s by the fallout debates, as scientists and citizens recognized the hazards of low-level radiation. Creager reveals that growing consciousness of the danger of radioactivity did not reduce the demand for radioisotopes at hospitals and laboratories, but it did change their popular representation from a therapeutic agent to an environmental poison. She then demonstrates how, by the late twentieth century, public fear of radioactivity overshadowed any appreciation of the positive consequences of the AEC’s provision of radioisotopes for research and medicine.