Libya in the Arab Spring: The Constitutional Discourse since the Fall of Gaddafi

این کتاب گفتمان مربوط به قانون اساسی جدید در لیبی از سال 2011 را ترسیم می‌کند. نویسنده با استفاده از رویکرد تحلیلی گفتمان، شکاف‌های اجتماعی را که در دوره انتقالی لیبی به منصه ظهور رسیده است، شناسایی می‌کند. این بحث بر دموکراسی، فدرالیسم، تمرکززدایی و محلی‌سازی، نقش دین، زنان در سیاست و همچنین اقلیت‌های قومی متمرکز بوده است. راهبردهای دنبال شده برای تضمین نمایندگی در روند قانون اساسی شامل نافرمانی مدنی، اقدام مثبت و زور بوده است. اثرات طرح مطالبات از این طریق، تغییر در روند قانون اساسی و طراحی نهادی نهادهای سیاسی موقت لیبی بوده است نه وعده‌هایی مبنی بر برآورده شدن مطالبات خاص در مورد محتوای قانون اساسی. جلوگیری کلی از گفتمان عمومی و رقابت در امتداد شکاف های اجتماعی تحت ایدئولوژی توتالیتر قذافی منجر به تجدید حیات همه جانبه انشعابات در امتداد خطوط قومی، منطقه ای و سایر خطوط شده است.

This book sketches the discourse about a new constitution in Libya since 2011. Applying a discourse analytical approach, the author identifies societal cleavages that have come to the fore in Libya’s transitional period. The debate has focused on democracy, federalism, decentralisation and localisation, the role of religion, women in politics as well as ethnic minorities. The strategies followed to ensure representation in the constitutional process have included civil disobedience, affirmative action and force. The effects of raising demands in these ways have been changes in the constitutional process and institutional design of Libya’s interim political institutions rather than promises that particular demands as to the content of the constitution would be met. The general prevention of a public discourse and competition along societal cleavages under Gaddafi’s totalitarian ideology has resulted in an all-out resurgence of splits along ethnic, regional and other lines.