Liberalism without Democracy: Nationhood and Citizenship in Egypt, 1922–1936

تاریخ مداخله غرب در خاورمیانه از اواخر قرن هجدهم تا امروز ادامه دارد. اغلب اوقات، منطق غربی برای تهاجم و اشغال یک کشور برای آزادی مردم آن، اشکال جدیدی از سلطه را تولید کرده است که به جای تشویق، مانع از ظهور سیاست دموکراتیک شده است. عبدالسلام م. مغرویی درک این پویایی مشکل ساز را از طریق تحلیل تلاش ها برای دستیابی به اصلاحات لیبرال در مصر پس از استقلال این کشور از بریتانیای کبیر در سال 1922 به پیش می برد.

در دهه های 1920 و 1930، اصلاح طلبان مصر مفاهیم لیبرال را برابر دانستند. ملیت و شهروندی با تمدن و فرهنگ اروپایی. همانطور که مغروعی نشان می دهد، در تلاش برای دستیابی به آزادسازی، آنها به دنبال همسویی مصر با غرب و جدا کردن آن از جهان عرب و اسلام بودند. متخصصان و شخصیت‌های فرهنگی برجسته مصر تلاش کردند کلاه‌های اروپایی را جایگزین فس کنند. آنها منتقدان ادبی را از مطالعه شعر عربی منصرف کردند و ادعا کردند که شعر عربی با فرهنگ مصر بیگانه است. چرا آنها برای تطبیق با اصول لیبرال مجبور به تحقیر فرهنگ های محلی شدند؟

با تکیه بر اندیشه لاکان، فانون، سعید، و بابها و نیز نظریه سیاسی معاصر، مغرویی به تناقض ذاتی لیبرالیسم اشاره می کند. : تعهدات همزمان آن به آزادی فردی و تسخیر استعماری. او استدلال می‌کند که وقتی اصلاح‌طلبان مصر زبان لیبرالیسم را به عنوان زبان خودشان پذیرفتند، تعصبات اجتماعی را در آن زبان پذیرفتند. تلاش‌ها برای دستیابی به آزادسازی در حوزه فرهنگ و نه فقط در عرصه سیاسی انجام شد - و شکست خورد. نظراتی که از طریق آثار ادبی، کاریکاتورها، مقالات روزنامه‌ها در مورد مسائل اجتماعی بحث‌برانگیز، و سایر اشکال بیان فرهنگی بیان می‌شوند، در نهایت برای سرنوشت لیبرالیسم در مصر مهم‌تر از مسائل مشارکت سیاسی و نمایندگی رسمی بودند. لیبرالیسم بدون دموکراسی نقش قدرتمند – و مورد قدردانی – زبان و فرهنگ را در تعریف شهروندی و جامعه سیاسی نشان می دهد.

The history of Western intervention in the Middle East stretches from the late eighteenth century to the present day. All too often, the Western rationale for invading and occupying a country to liberate its people has produced new forms of domination that have hindered rather than encouraged the emergence of democratic politics. Abdeslam M. Maghraoui advances the understanding of this problematic dynamic through an analysis of efforts to achieve liberal reform in Egypt following its independence from Great Britain in 1922.

In the 1920s and 1930s, Egypt’s reformers equated liberal notions of nationhood and citizenship with European civilization and culture. As Maghraoui demonstrates, in their efforts to achieve liberalization, they sought to align Egypt with the West and to dissociate it from the Arab and Islamic worlds. Egypt’s professionals and leading cultural figures attempted to replace the fez with European-style hats; they discouraged literary critics from studying Arabic poetry, claiming it was alien to Egyptian culture. Why did they feel compelled to degrade local cultures in order to accommodate liberal principles?

Drawing on the thought of Lacan, Fanon, Said, and Bhabha, as well as contemporary political theory, Maghraoui points to liberalism’s inherent contradiction: its simultaneous commitments to individual liberty and colonial conquest. He argues that when Egypt’s reformers embraced the language of liberalism as their own, they adopted social prejudices built into that language. Efforts to achieve liberalization played out—and failed—within the realm of culture, not just within the political arena. Opinions voiced through literary works, cartoons, newspaper articles on controversial social issues, and other forms of cultural expression were ultimately more important to the fate of liberalism in Egypt than were questions of formal political participation and representation. Liberalism without Democracy demonstrates the powerful—and under appreciated—role of language and culture in defining citizenship and political community.