Letters to Yesenin

در اوایل دهه 1970، هریسون در یک مزرعه سخت در فقر زندگی می کرد و از افسردگی و تمایل به خودکشی رنج می برد. در پاسخ او شروع به نوشتن نامه های منثور روزانه برای یسنین کرد. از طریق این مکاتبات یک طرفه، هریسون به این قهرمان بعید می پردازد، در مورد سیاست، مشکلات نوشیدن، نگرانی های خانوادگی، زندگی در مزرعه و طیف وسیعی از اتفاقات روزمره غر می زند و هیاهو می کند. طناب همیشه وجود دارد.

اما گاهی اوقات در میان این نامه ها تغییر قابل توجهی ایجاد می شود. هریسون به جای اینکه به طور جدایی ناپذیر با مسیر اجتناب ناپذیر یسنین مرتبط باشد، خشمگین می شود و در مورد رابطه خیالی آنها بحث می کند: \"من شروع به شک دارم که آیا ما هرگز با هم دوست می شدیم."

در پایان، هریسون به شعرهای خود گوش داد: \"لباس قرمز دختر یک ساله‌ام از دستگیره در آویزان است و فریاد می‌زند ایست.\"

In the early 1970s, Harrison was living in poverty on a hardscrabble farm, suffering from depression and suicidal tendencies. In response he began to write daily prose-poem letters to Yesenin. Through this one-sided correspondence, Harrison unloads to this unlikely hero, ranting and raving about politics, drinking problems, family concerns, farm life, and a full range of daily occurrences. The rope remains ever present.

Yet sometime through these letters there is a significant shift. Rather than feeling inextricably linked to Yesenin's inevitable path, Harrison becomes furious, arguing about their imagined relationship: "I'm beginning to doubt whether we ever would have been friends."

In the end, Harrison listened to his own poems: "My year-old daughter's red robe hangs from the doorknob shouting Stop."