Lentiviral Vectors and Gene Therapy

ژن درمانی در اوایل و اواسط قرن بیستم شکل گرفت. در ابتدا، این روش یک روش بیوپزشکی انقلابی در نظر گرفته شد که به طور بالقوه می تواند هر بیماری را که پایه های مولکولی برای آن شناخته شده بود، درمان کند. از آن زمان تاکنون، ژن درمانی مراحل بسیاری را پشت سر گذاشته و از دیدگاهی تقریبا غیرواقعی به یک کاربرد واقعی تبدیل شده است. اثربخشی بالینی در انسان در آغاز قرن حاضر پس از کاربرد موفقیت‌آمیز آن در آزمایش‌های بالینی در مقیاس کوچک برای درمان نقص ایمنی شدید در کودکان نشان داده شد. با این حال، موفقیت آنها مدتی بعد با وقوع لوسمی مرتبط با ناقل در تعدادی از کودکان تحت درمان قرار گرفت. در این زمینه است که وکتورهای لنتی ویروسی با کارایی بهبود یافته و احتمالاً ایمنی زیستی افزایش یافته ظاهر شده اند. اخیراً اولین آزمایشات بالینی با لنتیکتورها با موفقیت انجام شده است.

این مختصر ابتدا ژن درمانی را تعریف می کند و لنتیکتورها را در این استراتژی درمانی جذاب قرار می دهد. سپس شرح جامعی از توسعه ناقل‌های رتروویروسی و لنتی ویروسی و نحوه هدف‌گیری خاص انواع و بافت‌های سلولی متمایز ارائه می‌شود. نویسندگان همچنین کاربرد ژن درمانی lentivector را برای درمان سرطان و بیماری های خودایمنی مورد بحث قرار می دهند و با استفاده از lentivectors در آزمایشات بالینی ژن درمانی انسانی پایان می دهند.

Gene therapy was conceived during the early and mid part of the 20th century. At first, it was considered a revolutionary biomedical procedure, which could potentially cure any disease for which the molecular bases were understood. Since then, gene therapy has gone through many stages and has evolved from a nearly unrealistic perspective to a real life application. Clinical efficacy in humans was demonstrated at the beginning of this century after its successful application in small-scale clinical trials to cure severe immunodeficiency in children. However, their successes were overshadowed some time later by the occurrence of vector-related leukaemia in a number of treated children. It is in this context that lentiviral vectors have appeared, with improved efficiency and, possibly, increased biosafety. Very recently, the first clinical trials with lentivectors have been carried out with some success.

This Brief firstly defines gene therapy, and places lentivectors within this fascinating therapeutic strategy. Then follows a comprehensive description of the development of retroviral and lentiviral vectors and how to specifically target distinct cell types and tissues. The authors also discuss the application of lentivector gene therapy for the treatment of cancer and autoimmune diseases, ending with the application of lentivectors in human gene therapy clinical trials.