Lebenserhaltung als Haftungsgrund

این کار به بررسی شرایطی می‌پردازد که تحت آن‌ها حفظ جان انسان‌ها ادعای خسارت توسط کسانی را که - به طور موقت - زنده نگه داشته می‌شوند، توجیه می‌کند. این سوال که ممکن است عجیب به نظر برسد از وجود حق تعیین سرنوشت بیمار ناشی می شود که شامل رد اقدامات حفظ حیات نیز می شود. پس از ارائه چهارچوب حقوق جزا و مبانی قانون مسئولیت پزشکی با عنایت به قانون سوم اصلاحیه قانون مراقبت مورخ 7/7/1388 توضیح داده شده است که چه کسی باید در مورد اجرا یا عدم اجرای آن تصمیم گیری کند. اقدامات حفظ حیات در چه موقعیتی و بر اساس کدام استانداردها. بر اساس صورت فلکی موارد مختلف، سپس بررسی می‌شود که تا چه حد اقدامات حفظ حیات در بیماران در حال مرگ، بیماران لاعلاج، بیماران کما، افرادی که مایل به خودکشی هستند و بیمارانی که به دلایل مذهبی از درمان‌های ضروری امتناع می‌کنند، موجب ادعای خسارت می‌شوند.

In der Arbeit wird untersucht, unter welchen Voraussetzungen die Erhaltung menschlichen Lebens Schadensersatzansprüche desjenigen begründet, der – einstweilig – am Leben erhalten wird. Diese möglicherweise befremdlich anmutende Fragestellung ergibt sich aus der Existenz des Patientenrechts auf Selbstbestimmung, das auch die Ablehnung lebenserhaltender Maßnahmen umfasst. Nach Darstellung der strafrechtlichen Rahmenbedingungen und der arzthaftungsrechtlichen Grundlagen wird unter Berücksichtigung des Dritten Gesetzes zur Änderung des Betreuungsrechts vom 29.7.2009 erläutert, wer in welcher Situation nach welchem Maßstab die Entscheidung über die Vornahme oder Nichtvornahme lebenserhaltender Maßnahmen zu treffen hat. Anschließend wird anhand verschiedener Fallkonstellationen geprüft, inwieweit lebenserhaltende Maßnahmen bei Sterbenden, tödlich Kranken, Wachkomapatienten, Suizidwilligen und Patienten, die aus religiösen Gründen eine vital indizierte Behandlung ablehnen, Schadensersatzansprüche auslösen.