Law’s Abnegation: From Law’s Empire to the Administrative State

رونالد دورکین زمانی قانون را به عنوان یک امپراتوری و قضات را به عنوان شاهزادگان آن تصور می کرد. اما با گذشت زمان، قوس قانون به طور پیوسته به سمت احترام به دولت اداری خم شده است. آدریان ورمول استدلال می‌کند که قانون آزادانه ادعاهای امپریالیستی خود را کنار گذاشته است، و این کار را به دلایل قانونی داخلی انجام داده است.

در حوزه‌ای بعد، قضات و وکلا، با بررسی پیامدهای منطقی اصول حقوقی، به این باور رسیده‌اند. باید به مدیران برای تعیین خط مشی، تعیین حقایق، تفسیر قوانین مبهم و حتی تعیین مرزهای حوزه قضایی خود، آزادی عمل گسترده داده شود. آژانس ها از مشروعیت دموکراتیک و صلاحیت فنی بیشتری برای رویارویی با بسیاری از مسائل نسبت به وکلا و قضات برخوردارند. و از آنجایی که مسائل مربوط به تغییر آب و هوا، تروریسم، و بیوتکنولوژی (به نام چند مورد) در برابر دولت پیچیده‌تر شده‌اند، منطق حقوقی به طور فزاینده‌ای نشان می‌دهد که نفی عاقلانه‌ترین اقدام است.

همانطور که نفی قانون روشن می کند، دولت قانون را از سر راه خود دور نکرد. قوه قضائیه داوطلبانه خود را به حاشیه قدرت رساند. آخرین و بزرگترین پیروزی قانون گرایی خلع ید خود بود.

Ronald Dworkin once imagined law as an empire and judges as its princes. But over time, the arc of law has bent steadily toward deference to the administrative state. Adrian Vermeule argues that law has freely abandoned its imperial pretensions, and has done so for internal legal reasons.

In area after area, judges and lawyers, working out the logical implications of legal principles, have come to believe that administrators should be granted broad leeway to set policy, determine facts, interpret ambiguous statutes, and even define the boundaries of their own jurisdiction. Agencies have greater democratic legitimacy and technical competence to confront many issues than lawyers and judges do. And as the questions confronting the state involving climate change, terrorism, and biotechnology (to name a few) have become ever more complex, legal logic increasingly indicates that abnegation is the wisest course of action.

As Law’s Abnegation makes clear, the state did not shove law out of the way. The judiciary voluntarily relegated itself to the margins of power. The last and greatest triumph of legalism was to depose itself.