Law and Economics of International Climate Change Policy

سیاست بین‌المللی تغییر اقلیم را می‌توان به طور کلی به دو دوره تقسیم کرد: دوره اول، که در آن اجماع گسترده‌ای برای مقابله با خطر گرمایش جهانی در یک تلاش هماهنگ جهانی حاصل شد، و دوره دوم، جایی که این اجماع در نهایت در قالب چارچوب شد. یک سیاست مشخص اولین دوره در "اجلاس زمین" در ریودوژانیرو در سال 1992 آغاز شد، جایی که کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا (UNFCCC) برای امضا باز شد. UNFCCC متعاقباً توسط 174 کشور امضا و تصویب شد و آن را به یکی از پذیرفته‌شده‌ترین معاهده‌های بین‌المللی تبدیل کرد. دوره دوم در 3 کنفرانس اعضا (COP3) در UNFCCC در کیوتو در سال 1997 آغاز شد که پروتکل کیوتو (KP) را تولید کرد. تاکنون هشتاد و چهار کشور پروتکل کیوتو را امضا کرده اند، اما تنها دوازده کشور آن را تصویب کرده اند. دلیل اصلی این تصویب کند این است که بیشتر جزئیات عملیاتی پروتکل کیوتو در کیوتو تصمیم گیری نشد بلکه به کنفرانس های بعدی موکول شد. این به تعویق انداختن جزئیات، اگرچه احتمالاً برای دستیابی به توافق اولیه مناسب است، اما یک پله اصلی برای تصویب سریع پروتکل است. سیاستگذاران ملی و حوزه های انتخابیه آنها، که در نهایت هزینه کیوتو را متقبل می شوند، معمولاً آماده تصویب معاهده ای نیستند که می تواند معنایی داشته باشد، از یک رژیم سختگیرانه ناپایدار کنترل بین المللی گازهای گلخانه ای (GHGs) تا یک "رژیم L" \" نقاط ضعف، یا از تجارت بین‌المللی کربن مبتنی بر بازار خالص به رژیمی از صندوق‌های مالیاتی بین‌المللی عظیم بر کربن.

International climate change policy can be broadly divided into two periods: A first period, where a broad consensus was reached to tackle the risk of global warming in a coordinated global effort, and a second period, where this consensus was finally framed into a concrete policy. The first period started at the "Earth Summit" of Rio de Janeiro in 1992, where the United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC) was opened for signature. The UNFCCC was subsequently signed and ratified by 174 countries, making it one of the most accepted international rd treaties ever. The second period was initiated at the 3 Conference of the Parties (COP3) to the UNFCCC in Kyoto in 1997, which produced the Kyoto Protocol (KP). Till now, eighty-four countries have signed the Kyoto Protocol, but only twelve ratified it. A major reason for this slow ratification is that most operational details of the Kyoto Protocol were not decided in Kyoto but deferred to following conferences. This deferral of the details, while probably appropriate to initially reach an agreement, is a major stepping stone for a speedy ratification of the protocol. National policy makers and their constituencies, who would ultimately bear the cost of Kyoto, are generally not prepared to ratify a treaty that could mean anything, from an unsustainable strict regime of international control of greenhouse gases (GHGs) to an "L-regime" ofloopholes, or from a pure market-based international carbon trading to a regime of huge international carbon tax funds.