Laughter at the foot of the cross

خنده مسیحی یک پیچ و خم است: شما به راحتی می توانید در آن غرغر شوید." مایکل اسکرچ در یادداشت خود برای خوانندگان پیش از این مجموعه پنجاه و سه مقاله ظریف و صمیمی چنین می گوید. همانطور که اسکریچ نشان می دهد، این سوال که آیا خنده برای خدای عهد عتیق و جدید قابل قبول است یا نه، یک سوال خطرناک است.

اما ما در راهنمای خود خوش شانس هستیم: با استفاده از دانش عظیم او از کلاسیک ها و اومانیست ها. مانند اراسموس و رابله که از افلاطون و ارسطو برای تفسیر اناجیل استفاده کردند و افکار ازوپ، کالوین، لوسیان ساموساتا، لوتر، سقراط و دیگران را به کار بردند، اسکریچ نشان می‌دهد که متفکران دوره رنسانس ایده‌های باستانی را در مورد آنچه که الهام‌بخش خنده است و اینکه آیا خنده را برمی‌انگیزد احیا کردند. می تواند واقعاً بی گناه باشد همانطور که اسکریچ استدلال می کند، در ذهن محققان دوره رنسانس، خنده باید بسیار جدی گرفته می شد. در واقع، در عصری که با بدعت و اصلاحات وسواس داشت، این انسانی ترین توانایی ها خنده نداشت.

“Christian laughter is a maze: you could easily get snarled up within it.” So says Michael A. Screech in his note to readers preceding this collection of fifty-three elegant and pithy essays. As Screech reveals, the question of whether laughter is acceptable to the god of the Old and New Testaments is a dangerous one.

But we are fortunate in our guide: drawing on his immense knowledge of the classics and of humanists like Erasmus and Rabelais—who used Plato and Aristotle to interpret the Gospels—and incorporating the thoughts of Aesop, Calvin, Lucian of Samosata, Luther, Socrates, and others, Screech shows that Renaissance thinkers revived ancient ideas about what inspires laughter and whether it could ever truly be innocent. As Screech argues, in the minds of Renaissance scholars, laughter was to be taken very seriously. Indeed, in an era obsessed with heresy and reform, this most human of abilities was no laughing matter.