Land and Lordship in Early Modern Japan

این کتاب با بررسی سیاست های محلی در سه حوزه ژاپنی (یونزاوا، توکوشیما و هیروساکی)، نشان می دهد که چگونه جنگ سالاران (دایمیو) و سامورایی های آنها تئوری و عمل حکومت جنگجویان را با چالش های زمان صلح تغییرات جمعیتی و رشد سریع اقتصادی در کشور تطبیق دادند. اواسط دوره توکوگاوا.

نویسنده هدفی دوگانه دارد. اولین مورد بررسی تأثیر روابط شوگونیت/حوزه بر مشروعیت جنگ سالار است. اگرچه شوگونات قدرت برتر در امور خارجی و نظامی داشت، اما بسیاری از قوانین مدنی را در دست جنگ سالاران گذاشت. در این قلمرو مدنی، ژاپن شبیه یک اتحادیه فدرال (یا «ایالت مرکب») با جنگ سالاران به عنوان حاکمان نیمه مستقل بود، نه یک پادشاهی متحد با حاکمیت شوگان. بنابراین، جنگ سالاران هم تابع شوگان و هم اربابان مستقل بودند. نویسنده در فرآیند تحلیل خود، نظریه جدیدی از مشروعیت جنگ سالاران را مطرح می کند تا تداوم استقلال آنها را در امور مدنی توضیح دهد.

هدف دوم بررسی بعد کمی حاکمیت جنگ سالار است. نویسنده استدلال می کند که دایمیو در برابر فشارهای اقتصادی و جمعیتی مبارزه کرد. در این مبارزات است که حوزه‌ها به وضوح استقلال خود را نشان دادند و راه‌حل‌های منطقه‌ای متمایز را برای مشکلات پیش‌صنعت‌سازی و کاهش جمعیت دهقانان توسعه دادند. در تدوین راهبردهایی برای ترویج و کنترل رشد اقتصادی و افزایش جمعیت دهقانی، حوزه‌ها به شدت از ادعاهای خود مبنی بر اقتدار نیمه حاکمیتی استفاده کردند و سیاست‌هایی را توسعه دادند که رویه‌های دولت میجی را پیش‌بینی می‌کرد.

Examining local politics in three Japanese domains (Yonezawa, Tokushima, and Hirosaki), this book shows how warlords (daimyo) and their samurai adapted the theory and practice of warrior rule to the peacetime challenges of demographic change and rapid economic growth in the mid-Tokugawa period.

The author has a dual purpose. The first is to examine the impact of shogunate/domain relations on warlord legitimacy. Although the shogunate had supreme power in foreign and military affairs, it left much of civil law in the hands of warlords. In this civil realm, Japan resembled a federal union (or “compound state”), with the warlords as semi-independent sovereigns, rather than a unified kingdom with the shogunate as sovereign. The warlords were thus both vassals of the shogun and independent lords. In the process of his analysis, the author puts forward a new theory of warlord legitimacy in order to explain the persistence of their autonomy in civil affairs.

The second purpose is to examine the quantitative dimension of warlord rule. Daimyo, the author argues, struggled against both economic and demographic pressures. It is in these struggles that domains manifested most clearly their autonomy, developing distinctive regional solutions to the problems of protoindustrialization and peasant depopulation. In formulating strategies to promote and control economic growth and to increase the peasant population, domains drew heavily on their claims to semisovereign authority and developed policies that anticipated practices of the Meiji state.