Lacan and the Posthuman

وقتی پساانسانیسم سوژه سنتی انسانی را جابجا می کند، روانکاوی چه چیزی به گفتگوهای معاصر درباره روابط موضوع/ابژه، سیستم ها، دیدگاه ها و ارزش ها اضافه می کند؟ این کتاب به این بحث می‌پردازد که آیا پساانسانیسم خود نشانه‌ای فرهنگی از تغییر تفکر است که از زبان به ماده در حال حرکت است، از سیاستی که بر روابط اجتماعی متمرکز است به سمتی که بر اساس حس وسیع‌تری از ابژه در محیط‌ها سازمان‌یافته است. نویسندگان با هم این سوال را مطرح می‌کنند که در این تغییر چه چیزی در خطر است و روانکاوی در مورد آن چه می‌تواند بگوید.

این کتاب با ترویج تمرکز روانکاوی بر روابط سایبرنتیک بین سوژه‌ها، زبان، سازمان‌های اجتماعی، میل، انگیزه و سایر انگیزه‌های انسانی، ارتباط مستمر کار لاکان را نه تنها با درک مداوم موضوع انسانی نشان می‌دهد. اما به بن‌بست‌های فرهنگی گسترده‌تری که اکنون با آن روبرو هستیم. چرا پساانسانیسم؟ چرا حالا؟ اندیشه پساانسان گرایانه از چه راه هایی با ظهور فناوری های دیجیتال مرتبط است؟ با کاوش پساانسانگرایی از بینش‌های روانکاوی لاکان، فصل‌ها نه تنها شرایطی را که در آن تفکر پساانسان‌گرایی پدید می‌آید، آشکار می‌کند، بلکه نشانه‌های نقص‌های آن را نیز آشکار می‌کند: نابینایی نسبت به انسان‌سازی، فرافکنی، و تغییرات ناشناخته در مقیاس و دیدگاه، و همچنین آن. شیوه تفکر ماورایی که بسیاری از اعلامیه های پساانسان را ممکن می سازد. این کتاب توضیح می‌دهد که چگونه مفاهیم لکانی از این موضوع، بحث‌های جاری درباره همدستی انسان با رژیم‌های حاکم الگوریتمی و مقاومت در برابر آن‌ها را که خود بیش از هر جابجایی فلسفی مرکزیت انسانی تولید می‌کنند، کاملاً «پسا انسان‌گرایی» می‌سازد.

When Posthumanism displaces the traditional human subject, what does psychoanalysis add to contemporary conversations about subject/object relations, systems, perspectives, and values? This book discusses whether Posthumanism itself is a cultural indication of a shift in thinking that is moving from language to matter, from a politics focused on social relations to one organized according to a broader sense of object in environments. Together the authors question what is at stake in this shift and what psychoanalysis can say about it. 

Promoting psychoanalysis’ focus on the cybernetic relationships among subjects, language, social organizations, desire, drive, and other human motivations, this book demonstrates the continued relevance of Lacan’s work not only to continued understandings of the human subject, but to the broader cultural impasses we now face. Why Posthumanism? Why now? In what ways is Posthumanist thought linked to the emergence of digital technologies? Exploring Posthumanism from the insights of Lacan’s psychoanalysis, chapters expose and elucidate not only the conditions within which Posthumanist thought arises, but also reveal symptoms of its flaws: the blindness to anthropomorphization, projection, and unrecognized shifts in scale and perspective, as well as its mode of transcendental thought that enables many Posthumanist declarations. This book explains how Lacanian notions of the subject inform current discussions about human complicity with, and resistance to, algorithmic governing regimes, which themselves more wholly produce a “post”- humanism than any philosophical displacement of human centrality could.