La fin du hasard

"خدا تاس بازی نمی کند!"



در 29 اکتبر 1927، در زیر چوب کاری هتل متروپول در
بروکسل، فرمول معروف پرتاب شد. . کسی که جرات به چالش کشیدن
بزرگترین دانشمندان جهان را داشت که در آن روز در کنگره گرد آمدند، آلبرت انیشتین، پدر نظریه نسبیت نبود. برای او، طبیعت از شانس اطاعت نمی کند.



در مواجهه با او، محقق دیگری به نام نیلز بور، بنیانگذار
فیزیک کوچک بی نهایت، متقاعد شده است که مخالف. و او با صراحت پاسخ می‌دهد: «به خدا نگو چه باید کرد!
در نگاه او، رفتار گریزان ذرات بنیادی
در ابهام شانس گم شده است.



ما امروز کجا هستیم؟



بیش از هر زمان دیگری، این بحث داغ است. برای برخی، اصل تسلیم ناپذیر عدم قطعیت که هایزنبرگ جوان در سن 26 سالگی کشف کرد، ایرادی نداشت. و او هرگز نخواهد بود. از آن به بعد، ماده - و هر چیزی که وجود دارد - طعمه شانس کور می شود. برعکس، برای دیگران، واقعیت مبتنی بر قوانینی است که منشأ آنها مبهم است. آیا آخرین پیشرفت های علم نشان نمی دهد که آتش انفجار بزرگ تصادفی شروع نشده است؟



در نهایت، چه کسی را باور کنیم؟ br> برای اولین بار، ممکن است بتوانیم تصمیم بگیریم.
آزمایش های غول پیکری که بر روی زمین - در سرن (با
L.H.C.) - و در فضا (با ماهواره پلانک) انجام شد، آغاز کار را به ما می دهد. یک پاسخ.



آیا این می تواند پایان شانس باشد؟

« Dieu ne joue pas aux dés !»



Ce 29 octobre 1927, sous les boiseries de l’hôtel Métropole à
Bruxelles, la fameuse formule est lancée. Celui qui a osé défier les
plus grands savants du monde réunis en congrès ce jour là n’est autre
qu’Albert Einstein, le père de la théorie de la relativité. Pour lui, la
nature n’obéit pas au hasard.



Face à lui, un autre savant, Niels Bohr, le fondateur de la
physique de l’infiniment petit, est convaincu du contraire. Et il lui
répond sans ménagement : « Cessez de dire à Dieu ce qu’il doit faire ! »
A ses yeux, l’insaisissable comportement des particules élémentaires se
perd dans le flou du hasard.



Où en est-on aujourd’hui ?



Plus que jamais, le débat fait rage. Pour les uns, l’implacable
principe d’incertitude découvert par le jeune Heisenberg à l’âge de 26
ans n’a pas été pris en défaut. Et jamais il ne le sera. A partir de là,
la matière – et tout ce qui existe – est la proie du hasard aveugle.
Pour les autres au contraire, la réalité repose sur des lois dont
l’origine reste énigmatique. Les derniers progrès de la science ne
montrent-ils pas que le feu du Big Bang ne s’est pas déclenché par
hasard ?



Finalement, qui croire ?



Pour la première fois, on est peut-être en mesure de trancher.
Les gigantesques expériences effectuées sur terre – au CERN (avec le
L.H.C.) – et dans l’espace (avec le satellite Planck) nous donnent des
débuts de réponse.



Serait-ce donc la fin du hasard ?