L' ultimo arrivato

در دهه 1950، نه تنها مردان و زنان آماده تجربه و زندگی بودند که در جستجوی کار از جنوب به شمال نقل مکان کردند، بلکه کودکانی که گاه کمتر از ده سال سن داشتند نیز هرگز ترک نکردند. خانه . پدیده مهاجرت کودکان شامل هزاران کودک می شود که با والدین و خواهر و برادرهای خود خداحافظی کردند و اغلب برای همیشه به کلانشهرهای دور نقل مکان کردند. این رمان داستان یکی از آنها، مهاجر کوچکی به نام نینتو معروف به پلئوسا است که سیسیل را ترک می کند و به میلان می رود. همانطور که خودش می‌گوید، \"مثل این نیست که یک پیسیریدو در چهار و چهار هشت می‌برد و می‌رود، اول باعث تنفر در من شدند، دعواها، روزه‌ها، روزهای اعصاب خورده را جمع‌آوری کردم و تازه بعد از آن رفتم، اواخر سال 59 بود. من نه ساله بودم و یک نفر در آن سن همیشه کشورش را ترجیح می‌داد، حتی اگر زباله‌دان روستا باشد و اصلاً اسباب‌بازی نباشد». نینتو می‌رود و می‌گریزد و مادری را به جای می‌گذارد که در سکوت فرو رفته و پدری را که ترجیح می‌دهد آن را در دوردست‌ها، اما حداقل با اشاره‌ای به آینده بداند. وقتی او به مقصد می رسد، در برابر چشمان کودکی که دیگر نمی فهمد \"پیسیریدو\" است یا بزرگسال، دنیای جدید باز می شود، کشف زندگی و خودش. کمکی به او نمی کند یا هیچ، شاید فقط خاطره درس های مدرسه چند سال دبستان است. نینتو با شور و شوق خود را به آن شهر ناشناخته می اندازد، بدون توقف راه می رود، جستجو می کند، می پرسد، کار پیدا می کند. و همه چیز مثل اولین بار برای او اتفاق می افتد...

**

Negli anni Cinquanta a spostarsi dal Meridione al Nord in cerca di lavoro non erano solo uomini e donne pronti all'esperienza e alla vita, ma anche bambini a volte più piccoli di dieci anni che mai si erano allontanati da casa. Il fenomeno dell'emigrazione infantile coinvolge migliaia di ragazzini che dicevano addio ai genitori, ai fratelli, e si trasferivano spesso per sempre nelle lontane metropoli. Questo romanzo è la storia di uno di loro, di un piccolo emigrante, Ninetto detto pelleossa, che abbandona la Sicilia e si reca a Milano. Come racconta lui stesso, "non è che un picciriddu piglia e parte in quattro e quattr'otto. Prima mi hanno fatto venire a schifo tutte cose, ho collezionato litigate, digiuni, giornate di nervi impizzati, e solo dopo me ne sono andato via. Era la fine del '59, avevo nove anni e uno a quell'età preferirebbe sempre il suo paese, anche se è un cesso di paese e niente affatto quello dei balocchi". Ninetto parte e fugge, lascia dietro di sé una madre ridotta al silenzio e un padre che preferisce saperlo lontano ma con almeno un cenno di futuro. Quando arriva a destinazione, davanti agli occhi di un bambino che non capisce più se è "picciriddu" o adulto si spalanca il nuovo mondo, la scoperta della vita e di sé. Ad aiutarlo c'è poco o nulla, forse solo la memoria di lezioni scolastiche di qualche anno di Elementari. Ninetto si getta in quella città sconosciuta con foga, cammina senza fermarsi, cerca, chiede, ottiene un lavoro. E tutto gli accade come per la prima volta...

**