Kwaito's Promise: Music and the Aesthetics of Freedom in South Africa

در اواسط دهه 1990 آفریقای جنوبی، آپارتاید به پایان رسید، نلسون ماندلا به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد و جوانان سیاهپوست شهری این کشور kwaito را توسعه دادند - نوعی موسیقی الکترونیک (مستقل از خانه آمریکای شمالی) که به نماینده نسل پس از مبارزه است. در این کتاب، گاوین استینگو به بررسی کوایتو می‌پردازد که در کنار دموکراتیک‌سازی آفریقای جنوبی در دو دهه گذشته توسعه یافته است. ردیابی سقوط امید آفریقای جنوبی در افسونگری که اغلب مشخصه دیدگاه جوانان امروزی آن است - که با بیکاری بالا، نابرابری شدید و جنایات گسترده روبرو هستند - به نظر می رسد که کوایتو ابزاری قدرتمند است که به طور متناقض با مشکلات حیاتی اجتماعی و سیاسی آفریقای جنوبی درگیر می شود. در واقع، به نظر می‌رسد که آنها را نادیده می‌گیرد.
           
سیاستمداران و منتقدان فرهنگی مدت‌هاست که کوایتو را به دلیل ناتوانی در ارائه هر گونه کمک معناداری به جامعه‌ای که به شدت به جهت‌گیری نیاز دارد، مورد انتقاد قرار داده‌اند. همان‌طور که استینگو نشان می‌دهد، با این حال، این انتقادات مبتنی بر فرضیات مشکل‌ساز در مورد عملکرد سیاسی موسیقی است. او در تعامل با هنرمندان و طرفداران کوایتو نشان می دهد که جوانان از طریق کوایتو از شرایط اجتماعی خود فرار نمی کنند، بلکه از آن برای گسترش واقعیت های حسی خود و ایجاد امکانات جدید استفاده می کنند. استینگو با مقاومت در برابر این باور که «موسیقی همیشه سیاسی است»، موسیقی را روشن می‌کند که بر اساس رابطه مبهم خود با سیاست، قدرت و دولت شکوفا می‌شود.

In mid-1990s South Africa, apartheid ended, Nelson Mandela was elected president, and the country’s urban black youth developed kwaito—a form of electronic music (redolent of North American house) that came to represent the post-struggle generation. In this book, Gavin Steingo examines kwaito as it has developed alongside the democratization of South Africa over the past two decades. Tracking the fall of South African hope into the disenchantment that often characterizes the outlook of its youth today—who face high unemployment, extreme inequality, and widespread crime—Steingo looks to kwaito as a powerful tool that paradoxically engages South Africa’s crucial social and political problems by, in fact, seeming to ignore them.
           
Politicians and cultural critics have long criticized kwaito for failing to provide any meaningful contribution to a society that desperately needs direction. As Steingo shows, however, these criticisms are built on problematic assumptions about the political function of music. Interacting with kwaito artists and fans, he shows that youth aren’t escaping their social condition through kwaito but rather using it to expand their sensory realities and generate new possibilities. Resisting the truism that “music is always political,” Steingo elucidates a music that thrives on its radically ambiguous relationship with politics, power, and the state.