Fetal Islet Transplantation: Implications for Diabetes

گستردگی تلاش‌های پژوهشی که توسط مقالات بسیار عالی در این مجموعه‌ها نشان داده می‌شود، شاهدی گویا از ایده یک مرد دکتر جوزیا براون است که این جلد به یاد او تقدیم شده است. از دست دادن غم انگیز و غیرمنتظره او در یک حادثه شنا در آگوست 1985 باعث شد یک حرفه طولانی و برجسته به عنوان یک پزشک و دانشمند به طور ناگهانی به پایان برسد. امکان استفاده از بافت لوزالمعده جنین برای پیوند به بیماران دیابتی مبتلا به کمبود انسولین، دکتر براون را برای چندین سال قبل از سال 1972، زمانی که به طور جدی شروع به تشکیل یک تیم تحقیقاتی برای بررسی جزئیات این ایده کرد، مجذوب خود کرده بود. او احساس می‌کرد که پیشرفت‌ها در فرمولاسیون و تجویز انسولین (حتی انسولین انسانی نوترکیب بعدی) ما را تا جایی که می‌توانستیم در درمان دیابت پیش ببریم، و باید روش‌هایی برای دستیابی به درمان کامل بررسی شود. مزایای متعدد لوزالمعده جنین به سرعت آشکار شد و توسط دکتر براون و گروهش مورد بررسی علمی قرار گرفت. بافت پانکراس پیوند شده از اهداکننده جنین در مرحله رشد مناسب به سرعت پیوند می‌زند و می‌تواند دیابت را به طور بسیار مؤثری معکوس کند (1-3). با شنت زهکشی وریدی پیوند به داخل ورید پورتال کبدی، یک پایه پانکراس می تواند به مرور زمان انسولین کافی برای بازگرداندن نورموگلیسمی و حجم ادرار در یک فرد بزرگسال دیابتی را فراهم کند (4). همانند پایه های پانکراس جنین در کشت، بافت پانکراس جنین پیوندی ویژگی برون ریز خود را از دست می دهد، در حالی که به رشد و حفظ عملکرد غدد درون ریز ادامه می دهد.

The breadth of research efforts represented by the many excellent papers in these proceedings is an eloquent testimonial to the idea of one man­ Dr. Josiah Brown-to whose memory this volume is dedicated. His tragic and unexpected loss in a swimming accident in August 1985 brought to an abrupt close a long and distinguished career as a physician and scientist. The possibility of using fetal pancreas tissue for transplantation into insulin-deficient diabetic recipients had intrigued Dr. Brown for several years prior to 1972, when he began in earnest to assemble a research team to explore this idea in detail. He felt that improvements in the formulation and administration of insulin (even the later recombinant human insulin) had taken us about as far as we could go in treating diabetes, and that methods for achieving complete cures must be explored. Numerous advantages of the fetal pancreas quickly became apparent, and were explored scientifically by Dr. Brown and his group. Transplanted pancreas tissue from a fetal donor of the appropriate developmental stage engrafts quickly, and can reverse diabetes very efficiently (1-3). By shunting the venous'drainage of the graft into the hepatic portal vein, a single pancreatic rudiment can, in time, provide enough insulin to restore normoglycemia and urine volume in a diabetic adult recipient (4). As with fetal pancreas rudiments in culture, transplanted fetal pancreas tissue loses its exocrine character, while continuing to develop and maintain endocrine function.