در صورت تبدیل فایل کتاب Kurs językoznawstwa ogólnego به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب درس زبان شناسی عمومی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
ترانس. کریستینا کاسپرژیک - ورشو: انتشارات ملی. scholarly,
1961. - 262 pp.
یک کلاسیک در
زبانشناسی.´
اهمیت زیاد دو سوسور
برای توسعه علم زبان در درجه اول به این واقعیت مربوط می شود که
او زبان شناسی قرن نوزدهم را (که تقریباً منحصراً تحت سلطه مشکلات
تاریخی و تطبیقی بود) با مفهوم خود از زبان شناسی، که در آن
جایگاه مرکزی را با موضوعات همزمان قرار داد که شروع به تضاد
کردند. در زبانشناسی قرن بیستم غالب است. دو سوسور بین همزمانی و
دیاکرونی تمایز قائل شد و به دلیل ماهیت کارکردی زبان، نقش برتر
را به همزمانی نسبت داد - یک زبان معین را می توان بدون آگاهی از
مراحل قبلی رشد آن به طور کامل به کار برد.
دو سوسور با زبان به عنوان یک پدیده اجتماعی برخورد کرد. . علم
قرن نوزدهم جامعه را به عنوان یک پدیده مشتق در ارتباط با سایر
پدیده ها می دانست. پوزیتیویستها در جامعه فقط مجموع افراد
انسانی را میدیدند، در حالی که ایدهآلیستها آداب، قوانین و
دولت را برحسب محصول ذهن افراد انسانی و در عین حال به عنوان
پدیدههای ثانویه تفسیر میکردند. این موضع مورد مخالفت دو سوسور
قرار گرفت و ادعا کرد که برای مردم جامعه فقط مجموعه فعالیت های
افراد نیست، بلکه یک واقعیت اولیه است. بنابراین تحقیق باید در
قالب اجتماعی انجام شود. به گفته دو سوسور، این زبان به عنوان یک
سیستم است که باید موضوع تحقیقات کاملاً زبانی باشد که او آن را
زبانشناسی داخلی می نامد. در گفتار جنبههای مختلفی وجود دارد:
فیزیکی- آکوستیک، روانشناختی، فیزیولوژیکی، اما فقط مطالعه زبان
بهعنوان یک سیستم میتواند زبانشناسی را به یک علم مستقل تبدیل
کند.
مشکل اساسی دو سوسور، تعریف زبان بود. او در درون پدیده های مربوط
به گفتار که با نام کلی «لنگاژ» پوشش می دهد، «langue (= زبان) و
parole (= تکلم) را تشخیص می دهد. به گفته او زبان با گفتار
متفاوت است. زبان (=زبان) چیزی است که در کل جامعه زبانی مشترک
است و بنابراین مستقل از تک تک اعضای آن است، اگرچه در ذهن هر
کاربر زبان سپرده می شود. در این رویکرد، زبان نه تنها اجتماعی،
بلکه انتزاعی است و با گفتار به عنوان یک پدیده فردی و عینی مخالف
است. صحبت کردن، تحقق زبان است.
زبان برای دو سوسور نظامی از نشانه هاست. در نشانه زبانی، وحدت
وجه دال (=دال) و ضلع مدلول (=دال) را می بیند. او زبان را از نظر
روانی می فهمد. دال در مورد مفهوم است و دال در مورد بازنمایی فرم
صوتی است. تنها ترکیب این دو ضلع نشانه زبانی می دهد که هیچ کدام
را به طور جداگانه نمی توان با آن شناسایی کرد. برای دو سوسور،
تعامل نزدیک بین نظریه زبان و نشانهشناسی مهم بود. از الهام او،
همه گرایشهای ساختارگرایانه در نظریه ادبیات پیوسته جهتگیری
نشانهشناختی اتخاذ کردند و یک اثر ادبی را بهعنوان یک
نشانهآفرینی خاص تلقی کردند.
نظریه سوسور باعث پیدایش ساختارگرایی شد، گرایشی در مطالعات ادبی
معاصر، که پس از سال 1930 شکل گرفت. این به تحقیقات روش شناختی
قبلی فرمالیست های روسی اشاره داشت. او در مطالعات ادبی با ژنتیک
بحث کرد. او به وضوح در دهه 1930 به پیش فرض های خود دست یافت.
و
40. در تحقیقات مکتب پراگ (یاکوبسون، موکاروفسکی، بوگاتیریو،
وودیکا). موضوعات مربوط به نظریه زبان شعر، واژهشناسی،
سبکشناسی، معناشناسی، جامعهشناسی و تاریخ ادبیات را پوشش
میدهد. آنها علاوه بر مطالعات ادبی، به فولکلور، سایر رشته های
هنری (نقاشی، معماری، تئاتر، فیلم) و به طور کلی زیبایی شناسی درک
شده علاقه داشتند.
به گفته ساختارگرایان، کارکرد زیبایی شناختی در یک اثر ادبی غالب
است که تعیین کننده ترتیب سلسله مراتبی عناصر آن عملکرد شناختی،
بیانی یا تأثیرگذار این کار را انجام نمی دهد. هر یک، حتی
کوچکترین عنصر ساختار اثر با معنی مشخص شده است. گفتار ادبی نظام
زبان شعری را محقق می کند که باید آن را در ارتباط با نظام کلی و
سنت ادبی تفسیر کنیم. یک اثر ادبی نیز جزء موقعیت ارتباطی
(نویسنده - خواننده) است. ساختار اثر پویا است (شما را در حالت
تعلیق نگه می دارد). هدف محقق توصیف همزمان خود ساختار، به عنوان
مثال، سیستم versification است.
این تمایلات عمدتاً در کشورهای اسلاو وجود داشت. پس از جنگ، آنها
در ایالات متحده (جاکوبسون) فراگیر شدند. اول از همه، ساختارگرایی
با نشانهشناسی ارتباط تنگاتنگی داشت. این در مطالعات ادبی لهستان
پس از جنگ تا دهه 1950 توسعه یافت. و به دوران بین دو جنگ اشاره
داشت (Mayenowa، Głowiński، Sławiński، Ziomek). بازتاب خود را در
زمینه های مختلف تحقیقاتی یافت و همچنین بر آموزش مطالعات لهستانی
تأثیر گذاشت.
przekł. Krystyna Kasprzyk. — Warszawa: Pánstwowe wydawn.
naukowe, 1961. — 262 s.
Klasyczna pozycja w dziedzinie
językoznawstwa.´
Wielkie znaczenie de Saussure’a dla
rozwoju nauki o języku wiąże się przede wszystkim z faktem, że
przeciwstawił on językoznawstwu dziewiętnastowiecznemu
(opanowanemu niemal wyłącznie przez problematykę
historyczno-porównawczą), własną koncepcję językoznawstwa, w
której centralne miejsce wyznaczył zagadnieniom synchronicznym,
które zaczęły przeważać w językoznawstwie XX-wiecznym. De
Saussure rozróżnił synchronię i diachronię, a nadrzędną rolę
przypisywał synchronii ze względu na funkcjonalny charakter
języka – danym językiem można się posługiwać doskonale, nie
znając jego poprzednich stadiów rozwojowych.
De Saussure traktował język jako zjawisko społeczne. Nauka XIX
wieczna traktowała społeczeństwo jako zjawisko pochodne w
stosunku do innych zjawisk. Pozytywiści widzieli w
społeczeństwie tylko sumę jednostek ludzkich, natomiast
idealiści zwyczaje, prawo, państwo interpretowali w kategoriach
wytworu umysłów jednostek ludzkich, a zarazem także jako
zjawiska wtórne. Przeciwko takiemu stanowisku wystąpił de
Saussure, który twierdził, że dla ludzi społeczeństwo nie jest
tylko sumą działalności jednostek, ale rzeczywistością
prymarną. Badania muszą być więc prowadzona w kategoriach
społecznych. Zdaniem de Saussure’a właśnie język jako system ma
być przedmiotem badań ściśle językoznawczych, które nazywa
językoznawstwem wewnętrznym. W mowie występują różne aspekty:
fizyczno-akustyczny, psychologiczny, fizjologiczny, ale tylko
badanie języka jako systemu może uczynić z językoznawstwa naukę
autonomiczną.
Podstawowym problemem dla de Saussure’a była definicja języka.
W obrębie zjawisk związanych z mową, które obejmuje ogólną
nazwą „langage, wyróżnia „langue (=język) i „parole (=
mówienie). Wg niego, język jest różny od mówienia. Język
(=langue) to to, co jest wspólne dla całej społeczności
językowej i tym samym niezależne od poszczególnych jej
członków, choć jest zdeponowane w umyśle każdego użytkownika
języka. Język w tym ujęciu ma charakter nie tylko społeczny,
ale i abstrakcyjny i przeciwstawia się mówieniu jako zjawisku
jednostkowemu i konkretnemu. Mówienie jest realizacją
języka.
Język jest dla de Saussure’a systemem znaków. W znaku językowym
widzi on jedność strony oznaczającej (=signifiant) i strony
oznaczanej (=signifie). Język pojmuje on psychologicznie. W
signifie chodzi o pojęcie, a w signifiant o wyobrażenie formy
dźwiękowej. Tylko połączenie tych dwóch stron daje znak
językowy, żadnej z nich oddzielnie nie można z nim
identyfikować. Dla de Saussure’a ważne było ścisłe
współdziałanie teorii języka i semiologii. Z jego inspiracji
wszystkie nurty strukturalistyczne w teorii literatury
przybrały konsekwentnie orientację semiologiczną, traktując
dzieło literackie jako specyficzny twór znakowy.
Teoria de Saussure’a dała początek strukturalizmowi, kierunkowi
współczesnego literaturoznawstwa, ukształtowanemu po 1930 roku.
Nawiązywał on do wcześniejszych badań metodologicznych
rosyjskich formalistów. Polemizował z genetyzmem w badaniach
literackich. Swoje założenia najbardziej wyraziście uzyskał w
latach
30. i
40. w badaniach szkoły praskiej (Jakobson, Mukarovsky,
Bogatyriew, Vodicka). Obejmował zagadnienia związane z teorią
języka poetyckiego, wersologii, stylistyki, semantyki,
socjologii i historii literatury. Poza literaturoznawstwem
interesowali się oni także folklorem, innymi dyscyplinami
sztuki (malarstwo, architektura, teatr, film) i ogólnie
rozumianą estetyką.
Wg strukturalistów w utworze literackim przeważa funkcja
estetyczna, która wyznacza porządek hierarchiczny jego
elementów. Nie robi tego funkcja poznawcza, ekspresywna czy
impresywna. Każdy, nawet najdrobniejszy element struktury
dzieła, jest nacechowany znaczeniowo. Wypowiedź literacka
realizuje system języka poetyckiego, który powinniśmy
interpretować w odniesieniu do systemu ogólnego i do tradycji
literackiej. Utwór literacki jest także składnikiem sytuacji
komunikacyjnej (twórca – czytelnik). Struktura dzieła ma
charakter dynamiczny (trzyma w napięciu). Celem badacza jest
synchroniczny opis samej struktury, np. systemu
wersyfikacyjnego.
Tendencje te były żywe głównie w krajach słowiańskich. Po
wojnie rozpowszechniły się w Stanach Zjednoczonych (Jakobson).
Przede wszystkim strukturalizm pozostawał w ścisłym związku z
semiologią. W powojennym polskim literaturoznawstwie rozwijał
się do lat
50. i nawiązywał do międzywojnia (Mayenowa, Głowiński,
Sławiński, Ziomek). Znalazł swe odbicie na różnych polach
badań, wpłynął również na nauczanie polonistyczne.