Konstitutionalisierung im Völkerrecht: Konstruktion und Elemente einer idealistischen Völkerrechtslehre

نویسنده پتانسیل تحلیلی و پیامدهای هنجاری دکترین قانون اساسی را در حقوق بین الملل بررسی می کند. بر اساس تاریخچه این اصطلاح، او ابتدا نشان می دهد که چگونه می توان مفهوم قانون اساسی را به طور معناداری به حقوق بین الملل منتقل کرد. او سپس پیش‌آگهی‌ها و ریشه‌های فلسفی را دنبال می‌کند و به دنبال نقاط شروع جدیدی برای تز مشروطیت می‌گردد. در برابر این پیشینه، او سلسله مراتبی و عینی‌سازی حقوق بین‌الملل و الزام سازمان‌های بین‌المللی به حقوق بشر را به‌عنوان ویژگی‌های ممکن قانون اساسی بررسی می‌کند. نویسنده به این نتیجه می رسد که قانون اساسی بیش از هر چیز یک فرآیند تغییر هویت و خودسازی است که بار توجیهی برای استدلال قانونی ایجاد می کند. از نظر روش شناختی، پیدایش هنجارهای قانون اساسی به عنوان شکل گیری اصول کلی حقوقی در تقابل با رویکردهای سازنده در روابط بین الملل تبیین می شود.

Der Autor untersucht analytisches Potential und normative Konsequenzen der völkerrechtlichen Konstitutionalisierungslehre. Anhand der Begriffsgeschichte zeigt er zunächst auf, wie sich der Verfassungsbegriff aussagekräftig auf das Völkerrecht übertragen lässt. Sodann spürt er Vorläufern und philosophischen Wurzeln nach und sucht nach neuen Anknüpfungspunkten für die Konstitutionalisierungsthese. Vor diesem Hintergrund unterzieht er die Hierarchisierung und Objektivierung des Völkerrechts sowie die Bindung von internationalen Organisationen an Menschenrechte als mögliche Verfassungsmerkmale einer kritischen Auseinandersetzung. Der Autor kommt zu dem Ergebnis, dass Konstitutionalisierung vor allem ein Prozess des Identitätswandels und der Selbstverstrickung ist, der Begründungslasten für die juristische Argumentation schafft. Methodisch wird die Genese konstitutioneller Normen als Bildung allgemeiner Rechtsgrundsätze in Auseinandersetzung mit konstruktivistischen Ansätzen in den Internationalen Beziehungen erklärt.