Klonieren von soliden Tumoren: Therapiesimulation, Therapieoptimierung und Prognoseerstellung am Beispiel des Ovarialkarzinoms

این کتاب به طور جامع روش شبیه سازی سلول تومور جامد در شرایط آزمایشگاهی را به عنوان یک روش تجربی برای برنامه ریزی و فردی کردن شیمی درمانی ضد تومور و اهمیت آن برای تعیین پیش آگهی بیماران مبتلا به سرطان ارائه می دهد. وضعیت فعلی این روش و کاربرد آن برای درمان منطقی برنامه ریزی در انکولوژی بالینی با استفاده از داده های نویسنده با استفاده از مثال سرطان تخمدان تجزیه و تحلیل شده و با داده های گسترده از ادبیات مقایسه شده و مورد بحث قرار گرفته است. این کتاب انبوهی از داده های علمی جدید را ارائه می دهد که برخی از آنها هنوز در سطح بین المللی منتشر نشده اند. می توان برای اولین بار نشان داد که: 1. رشد سلول های تومور در شرایط آزمایشگاهی به طور قابل توجهی به محتوای نسبی سلول تومور بستگی دارد. 2. سیستم آزمایشگاهی به خودی خود برای یک زیرگروه پیش آگهی خاصی از تومورها انتخاب نمی کند، به طوری که نتایج آزمایش نماینده همه مواد آزمایش شده باشد. 3. درمان قبلی تنها زمانی بر حساسیت شیمیایی نسبت به درمان‌های بعدی تأثیر می‌گذارد که آن درمان‌ها یکسان باشند. 4. کلی در شرایط آزمایشگاهی حساسیت شیمیایی با حساسیت شیمیایی در داخل بدن سازگار است. 5. رشد در شرایط آزمایشگاهی نشان دهنده یک پارامتر پیش آگهی مستقل است. به طور خاص، ارزش سیستم آزمایش برای تحقیقات دارویی، برای ایجاد مفاهیم درمانی جدید، برای درمان بیماران تومور در مطالعات فاز I-II و ایجاد پیش آگهی مثبت است.

Das Buch stellt in umfassender Weise die Methodik des Klonierens von soliden Tumorzellen in vitro als eine experimentelle Methode für die Planung und Individualisierung der antitumoralen Chemotherapie und ihre Bedeutung für die Erfassung der Prognose von Patienten mit Karzinomen dar. Der aktuelle Stellenwert dieser Methode und ihre Einsetzbarkeit für die rationale Therapieplanung in der klinischen Onkologie werden anhand der Daten des Autors am Beispiel des Ovarialkarzinoms analysiert und mit reichhaltigem Datenmaterial aus der Literatur verglichen und diskutiert. Das Buch präsentiert eine Fülle von neuen wissenschaftlichen Daten, wie sie z.T. international noch nicht publiziert wurden. Es konnte erstmals gezeigt werden, daß: 1. das Wachstum von Tumorzellen in vitro vom relativen Tumorzellgehalt signifikant abhängt; 2. das In-Vitro-System per se keine Selektion einer bestimmten prognostischen Subtype an Tumoren ausübt, so daß die Testergebnisse für alle getestenen Materialien repräsentativ sind; 3. die Vorbehandlung sich nur dann auf die Chemosensitivität gegenüber Folgetherapien auswirkt, wenn diese Therapien identisch sind; 4. die generelle Chemosensitivität in vitro mit der Chemosensitivität in vivo übereinstimmt; 5. das Wachstum in vitro einen selbständigen prognostischen Parameter darstellt. Insbesondere wird der Wert des Testsystemes für die Arzneimittelforschung, für die Erstellung neuer Therapiekonzepte, für die Behandlung von Tumorpatienten in Phase-I-II-Studien sowie die Prognoseerstellung positiv kommentiert.