Kantian Antitheodicy: Philosophical and Literary Varieties

این کتاب از آنتی‌تئودیسیسم دفاع می‌کند و استدلال می‌کند که تئودیسه‌ها، که به دنبال توجیه خدا برای شر و رنج در جهان هستند، از نظر اخلاقی قربانیان رنج را به رسمیت نمی‌شناسند. نویسندگان برای این دیدگاه با استفاده از منابع ادبی و فلسفی استدلال می‌کنند و با «مقاله تئودیسی» امانوئل کانت در سال 1791 و خواندن کتاب ایوب شروع می‌کنند. سه موضع مهم ضد خداباوران قرن بیستم، از جمله ضد خداباوری اخلاقی «یهودی» پس از هولوکاست، آنتی‌تئودیسیسم ویتگنشتاینی که نمونه آن توسط D.Z. فیلیپس و ضد خداباوری پراگماتیست مورد دفاع ویلیام جیمز. نویسندگان استدلال می کنند که این رویکردها به شر و رنج اساساً کانتی هستند. آثار ادبی مانند محاکمه فرانتس کافکا، در انتظار گودو ساموئل بکت و نوزده و هشتاد و چهار جرج اورول به منظور بررسی اساسی مورد بررسی قرار گرفته اند. پیشبرد پرونده فلسفی ضد خداپرستی.

This book defends antitheodicism, arguing that theodicies, seeking to excuse God for evil and suffering in the world, fail to ethically acknowledge the victims of suffering. The authors argue for this view using literary and philosophical resources, commencing with Immanuel Kant’s 1791 “Theodicy Essay” and its reading of the Book of Job. Three important twentieth century antitheodicist positions are explored, including “Jewish” post-Holocaust ethical antitheodicism, Wittgensteinian antitheodicism exemplified by D.Z. Phillips and pragmatist antitheodicism defended by William James. The authors argue that these approaches to evil and suffering are fundamentally Kantian. Literary works such as Franz Kafka’s The Trial, Samuel Beckett’s Waiting for Godot, and George Orwell’s Nineteen Eighty-Four, are examined in order to crucially advance the philosophical case for antitheodicism.