Jurisdiction Over Crimes on Board Aircraft

توسط D.H.N. جانسون* در طول دهه گذشته، چند موضوع مرتبط با حقوق بین‌الملل به همان اندازه که «ربایی»، «دزدی دریایی هوایی»، «توقیف غیرقانونی هواپیما»، «مداخله غیرقانونی در هواپیما "--آن را هر چه می خواهید بنامید. متأسفانه، موارد کمی نیز به همین میزان در ایجاد احساس سرخوردگی در اذهان عمومی از حقوق بین الملل ناشی از ناتوانی آشکار آن در سرکوب یک تهدید بی سابقه برای آزادی ارتباطات نقش داشته است. در سال 1944، دولت‌هایی که کنوانسیون شیکاگو در مورد هوانوردی غیرنظامی بین‌المللی را منعقد کردند، در مقدمه آن سند به «توافق خود بر روی اصول و ترتیبات معینی به منظور توسعه هوانوردی غیرنظامی بین‌المللی به شیوه‌ای امن و منظم» اشاره کردند. آنچه اکنون مورد بحث است میزان اجرای این تعهد مهم است. افراد کمی نسبت به نویسنده این اثر صلاحیت بررسی این سوال را دارند. دکتر سامی شبر، مدرس حقوق بین الملل در دانشگاه بغداد، با سابقه تحصیلات تکمیلی در لندن و کمبریج، همچنین دارای تجربه ای به عنوان کارمند دولتی بین المللی، به خوبی از موانع سیاسی، عملی و حقوقی آگاه است. جامعه بین‌المللی را از عمل به تعهدات سال 1944 باز داشت. حتی واژه‌های فراوانی که در بالا ذکر شد، که برای توصیف این تهدید استفاده می‌شود، خود نشان‌دهنده قدرت این موانع است.

by D.H.N. Johnson* Over the last decade few matters having some connexion with international law have aroused public interest to the same extent as "hijacking", "aerial piracy", "unlawful seizure of aircraft", "unlawful interference with aircraft"--call it what you will. Unfortunately, few matters have also contributed to the same extent to create in the public mind a sense of disillusion with international law arising from its apparent inability to suppress an unprecedented menace to freedom of communication. In 1944 the governments that concluded the Chicago Convention on International Civil Aviation referred in their preamble of that instrument to their "having agreed on certain principles and arrangements in order that international civil aviation may be developed in a safe and orderly manner". What is now at issue is the extent to which this important obligation has been carried out. Few people are more qualified to examine this question than the author of this work. A lecturer in international law at the University of Baghdad, with a background of postgraduate studies in London and in Cambridge, also having some experience as an international civil servant, Dr. Sami Shubber is well aware of the political, practical and legal obstacles that have prevented the international community from living up to the pledges given in 1944. Even the plethora of terms, cited above, used to describe the menace is itself an indication of the strength of these obstacles.