Jung on active imagination

همه روان‌درمانی‌های هنری خلاقانه (هنر، رقص، موسیقی، نمایش، شعر) می‌توانند ریشه‌های خود را در کارهای اولیه C. G. Jung در مورد تخیل فعال جستجو کنند. جوآن چودورو در اینجا مجموعه ای از نوشته های یونگ در مورد تخیل فعال را ارائه می دهد که برای اولین بار گرد هم آمده اند. یونگ این مفهوم را بین سالهای 1913 و 1916 و پس از جدایی خود از فروید توسعه داد. در این مدت، او سرگردان بود و آشفتگی درونی شدیدی را تجربه می کرد - او از بی حالی و ترس رنج می برد و خلق و خوی او را تهدید می کرد که او را تحت تأثیر قرار دهد. یونگ به دنبال روشی برای شفای خود از درون بود و سرانجام تصمیم گرفت که با تکانه ها و تصاویر ناخودآگاه خود درگیر شود. یونگ از طریق کشف دوباره بازی نمادین دوران کودکی خود بود که توانست دوباره با روح خلاق خود ارتباط برقرار کند. در یک سمینار در سال 1925 و بار دیگر در خاطرات خود، او داستان قابل توجه آزمایش های خود را در این مدت که منجر به خود درمانی او شد، بیان می کند. یونگ یاد گرفت که از طریق قدرت تخیل و تخیلات، با روح خلاق پر جنب و جوش خود رابطه ای مستمر ایجاد کند. او این روش درمانی را \"تخیل فعال\" نامید.

این روش بر اساس عملکرد طبیعی شفابخشی تخیل و عبارات متعدد آن است. Chodorow به وضوح متون را ارائه می دهد و آنها را در زمینه مناسب قرار می دهد. او همچنین بحث خود را در مورد نوشته ها و ایده های یونگ با مشارکت نویسندگان و هنرمندان یونگ در هم می آمیزد.

All the creative art psychotherapies (art, dance, music, drama, poetry) can trace their roots to C. G. Jung's early work on active imagination. Joan Chodorow here offers a collection of Jung's writings on active imagination, gathered together for the first time. Jung developed this concept between the years 1913 and 1916, following his break with Freud. During this time, he was disoriented and experienced intense inner turmoil --he suffered from lethargy and fears, and his moods threatened to overwhelm him. Jung searched for a method to heal himself from within, and finally decided to engage with the impulses and images of his unconscious. It was through the rediscovery of the symbolic play of his childhood that Jung was able to reconnect with his creative spirit. In a 1925 seminar and again in his memoirs, he tells the remarkable story of his experiments during this time that led to his self-healing. Jung learned to develop an ongoing relationship with his lively creative spirit through the power of imagination and fantasies. He termed this therapeutic method "active imagination."

This method is based on the natural healing function of the imagination, and its many expressions. Chodorow clearly presents the texts, and sets them in the proper context. She also interweaves her discussion of Jung's writings and ideas with contributions from Jungian authors and artists.