John Dewey & the High Tide of American Liberalism

زمانی که جان دیویی در سال 1952 درگذشت، او به عنوان مشهورترین فیلسوف آمریکا، مورد احترام معلمان لیبرال و مورد تأسف محافظه کاران قرار گرفت، اما در سراسر جهان به عنوان صدای روشنفکر کشورش شناخته شد. چیزهای زیادی توطئه کردند تا به دیویی برجستگی فکری خارق‌العاده‌ای بدهند: او بسیار عمر طولانی و بسیار پربار بود. او در 93 سالگی درگذشت و بهره‌وری فکری او تا 80 سالگی به سختی کاهش یافت.

پروفسور آلن رایان بینش های جدیدی در مورد دستاوردهای فراوان دیویی، شخصیت او و دورانی که بورس تحصیلی او در آن تأثیر قابل توجهی داشت، ارائه می دهد. او این سوال را بررسی می‌کند که مخاطبان آمریکایی از یک فیلسوف عمومی چه می‌خواستند – از یک شخصیت روشنفکر که اعتبارش از جایگاه علمی او به عنوان یک فیلسوف ناشی می‌شد، اما مخاطبانش بسیار گسترده‌تر از یک آکادمیک بود.

ران استدلال می‌کند که دیدگاه «مذهبی» دیویی، سیاست او را بسیار واضح‌تر از سیاست دین به‌طور معمول روشن می‌کند. او بررسی می‌کند که دیویی چگونه با سنت رادیکال آمریکایی سازگار است، چگونه او مانند هم‌عصران فراآتلانتیکی خود بوده و نیست، چرا می‌تواند برای مدت طولانی نوعی تحقیق فلسفی را انجام دهد که حداکثر پس از 1914 در انگلستان نامشخص شد.

When John Dewey died in 1952, he was memorialized as America's most famous philosopher, revered by liberal educators and deplored by conservatives, but universally acknowledged as his country's intellectual voice. Many things conspired to give Dewey an extraordinary intellectual eminence: He was immensely long-lived and immensely prolific; he died in his 93rd year, and his intellectual productivity hardly slackened until his 80s.

Professor Alan Ryan offers new insights into Dewey's many achievements, his character, and the era in which his scholarship had a remarkable impact. He investigates the question of what an American audience wanted from a public philosopher—from an intellectual figure whose credentials came from his academic standing as a philosopher, but whose audience was much wider than an academic one.

Ran argues that Dewey's "religious" outlook illuminates his politics much more vividly than it does the politics of religion as ordinarily conceived. He examines how Dewey fit into the American radical tradition, how he was and was not like his transatlantic contemporaries, why he could for so long practice a form of philosophical inquiry that became unfashionable in England after 1914 at the latest.